Του Γιώργου Παπαχριστοδούλου
Η χτεσινή ημέρα ήταν δύσκολη: σαν φλας μπακ περνούσαν οι μνήμες από το μυαλό.
Σε πρώτο πρόσωπο: Πού ήμασταν όταν μάθαμε το θλιβερό μαντάτο, πώς αντιδράσαμε, πώς κατεβήκαμε στον σταθμό (θα πάω κι ό,τι θέλει ας γίνει!), τι είπαμε πρώτη φορά, πώς γέμισε ξαφνικά κόσμο ο πεζόδρομος της Νικ. Παπαδοπούλου, πότε και πώς έπεσε το ‘μαύρο’ στην οθόνη, ποιοι άνθρωποι συμπαραστάθηκαν στον αγώνα της ΕΡΑ.
«Δεν θυμάμαι. Έχω ξεχάσει πρόσωπα», μου είπε χτες το πρωί ο Σωτήρης Αργύρης, στον ελεύθερο αέρα της ΕΡΑ Ιωαννίνων, στην συν-εκπομπή για τον έναν χρόνο από το ΄μαύρο’.
Απολυμένος εργαζόμενος της ΕΡΑ εκείνος, όπως και οι υπόλοιποι που αντέχουν καθημερινά εδώ κι έναν χρόνον στον τοπικό σταθμό, αλληλέγγυος από την πλευρά μου, όπως άλλοι συμπολίτες, σε έναν αγώνα που αφορά τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, την ελεύθερη πληροφόρηση.
Η Ελένη, η Άντα, η Βαρβάρα, η Κική, ο Πάνος, η Εύα, ο Κώστας, ο Σωτήρης, ο Βασίλης, η Βάσω.
Οι άνθρωποι της ΕΡΑ Ιωαννίνων– πίσω από τα μικρόφωνα και τις κονσόλες.
Εκείνοι που έμειναν, εκείνοι που επέλεξαν να μην φύγουν.
Όσο αντέξουν.
Δεν πειράζει που δεν θυμάσαι, Σωτήρη. Κατά βάθος ξέρετε. Είναι εκείνες οι μορφές που σας επισκέπτονται τα βράδια στα όνειρα σας. Όνειρα χωρίς το ‘μαύρο’ της βαρβαρότητας και της μισανθρωπίας – έχουν χρώμα, χαμόγελο και περιεχόμενο: αντίσταση, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια!
*Η φωτογραφία από τη σελίδα της ΕΡΑ Ιωαννίνων στο facebook. Στο τέλος του χτεσινού μίνι πρωινού αφιερώματος στον έναν χρόνο από το «μαύρο».
