Του Άρη Κεραμάρη/ Φωτογραφία: Παύλος Φωτόπουλος
Το σπίτι ρήμαξε πια. Το σαράκι τρώει το ξύλο και ο χρόνος φτιάχνει ασβεστόλυκους στους τοίχους. Κι εγώ; Ένα με τον τοίχο κι εγώ. Όμως θυμάμαι τον ήλιο σαν βγήκα πρώτη φορά στο παράθυρο κι ας φάνηκε μόνο από το μεσημέρι. Κι ας φαίνεται κάθε μέρα μόνο από το μεσημέρι.
Έμεινα στο παράθυρο. Τον κόσμο τον είχα ήδη ανακαλύψει. Ήξερα πως εκεί έξω υπάρχουν δάκρυα που ποτέ δεν στεγνώνουν και παιχνίδια που σου λερώνουν τα ρούχα. Εκεί έξω υπάρχει η βροχή και αυτοί που φεύγουν. Και άλλα πολλά, που δεν τα λέω.
Μερικές φορές μπερδεύονται οι εικόνες. Ο παππούς με το δίκαννο στον ώμο το πρωί με το βραδινό αεροπλάνο πάνω από τα βουνά. Ο σινεμάς την Κυριακή, με τους επισκέπτες στα πίσω δωμάτια. Κι άλλες πολλές που δεν τις λέω. Μου αρέσουν όμως κι ας μπερδεύονται.
Καλά ήταν και εκεί έξω. Μόνο καλύτερο φίλο δεν είχα ποτέ. Δεν προσπάθησα. Ένα παιδί που έβλεπα κάθε απόγευμα, μου είπε πως στον τοίχο κάτω από το παράθυρο έχει φυτρώσει ένα δέντρο με ένα μεγάλο σύννεφο για σκιά. Μετά ήρθε και άφησε κάτω από το δέντρο ένα ζευγάρι παπούτσια με ολοκαίνουργιες λαστιχένιες σόλες. Τρεις μέρες ήταν εκεί. Δεν ξαναπέρασε. Έφυγε και το παιδί.
Όλους τους θυμάμαι όσους περνάνε. Και ένα ζευγάρι όμορφο θυμάμαι μια μέρα. Το αγόρι σήκωσε σιγά- σιγά, για να μη με τρομάξει, την μηχανή του και έβγαλε μια φωτογραφία. Το κορίτσι πλησίασε και αυτή σιγά- σιγά για να δει τα μάτια μου. Μου χαμογέλασε. Ήθελα κι εγώ να της χαμογελάσω. Κόπιασα. Δεν θυμάμαι. Έτσι έφυγε κι εκείνη.
Έτσι έμεινα κι εγώ πίσω από το τζάμι να περιμένω. Ήταν θέλημα θεού να περιμένω πίσω από το τζάμι. Όλα κυλούν διαφορετικά εδώ, ασυνήθιστα διαφορετικά, αλλά τουλάχιστον δεν κάνει παγωνιά Όλους σας θυμάμαι όσους περάσατε μπροστά από το παράθυρο.
Εσείς δεν το βλέπετε, όμως μπροστά μου έχω ανοιχτό ένα τριμμένο άλμπουμ φωτογραφιών και κάθε μήνα αλλάζω σελίδα. Δυο μήνες στέκομαι μπροστά από μια λευκή σελίδα και περιμένω. Φεύγοντας το ζευγάρι, το αγόρι σήκωσε το χέρι και φώναξε πως θα μου στείλουν τη φωτογραφία. Τι κρίμα που δεν είδαν το χαμόγελο!
