Μια ενδιαφέρουσα ζωή;

Της Αναστασίας Τσιότσκα

Χώρος μικρός, φροντισμένος, αγαπησιάρικος. Κυριαρχεί το ξύλο, ακατέργαστο και άβαφο, στα σκηνικά, στη σκάλα στο βάθος, στα καθίσματα που είναι μινιμαλιστικά, πλαστικά, στερεωμένα σε ξύλινους πάγκους. Θα τα προτιμούσα να είναι μαξιλάρες, θα συμπληρωνόταν έτσι ιδανικά η αίσθηση του οικείου, του φιλόξενου, του παρεΐστικου.
Οι άνθρωποι του θεάτρου, τα μέλη της «Εξαύδας», ευγενέστατοι, φιλικοί, φρόντιζαν σαν καλοί οικοδεσπότες τους επισκέπτες τους, πού να κάτσουν, να βολευτούν, να περάσουν όμορφα. Οι θεατές, νέοι άνθρωποι ανάμεσα στα τριάντα και τα σαράντα, αλλά και αρκετοί μεγαλύτεροι μιλούσαν ακατάπαυστα. Μάλλον βίωναν ήδη μια ξεχωριστή εμπειρία, που τους προκαλούσε την έξαψη και την περιέργεια μικρού παιδιού, σκέφτηκα.
Τα φώτα χαμήλωσαν, άρχισε να παίζει ένα μουσικό θέμα. Με το τέλος του εμφανίστηκαν στη σκηνή οι ηθοποιοί, τα φώτα έσβησαν, οι δύο από τους τρεις πήραν θέσεις και η παράσταση άρχισε. Ένα ζευγάρι επί σκηνής καυγαδίζει, ο άντρας πίνει φανερά εκνευρισμένος, η γυναίκα απολογείται…
Η παράσταση είναι βασισμένη στο έργο «οι Αγνοούμενοι» του Βασίλη Κατσικονούρη. Θέμα του η διατήρηση της μνήμης των αγνοούμενων στην Κύπρο, γύρω όμως από αυτό ή μάλλον μέσα από αυτό αναδεικνύεται περίτεχνα κάθε σκοτεινή πτυχή του σύγχρονου τρόπου ζωής, των πολύπλοκων- πλέον ή ανέκαθεν- διαπροσωπικών σχέσεων που βασίζονται συνήθως σε άρρητες συμφωνίες σιωπής, η υπαρξιακή αγωνία, η τυραννία του έρωτα, η άβουλη και αμήχανη στα θέματα εργασιακών και ανθρώπινων δικαιωμάτων κοινωνία που χειραγωγείται από τα μέσα ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους- μισθοφόρους του άκρατου καπιταλισμού, οι φόβοι και οι ενοχές των διαπλεκόμενων με τα συμφέροντα του κεφαλαίου που αντί να τους βάζουν φρένο, τροφοδοτούν το γκάζι της ασυνειδησίας τους.
Ένα κείμενο καλογραμμένο, συγκινητικό που επικοινωνεί τον λόγο του, αγγίζει την ψυχή του θεατή. Δεν περίμενα ομολογουμένως να δω ένα τέτοιο έργο να παίζεται στις μέρες μας, ένα έργο που αντί να καλμάρει και να παρηγορεί τις αγωνίες των θεατών αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ξύνει τις πληγές τους.
Με εντυπωσίασε η προσπάθεια των ερασιτεχνών ηθοποιών, επίσης. Έπαιξαν σε γενικές γραμμές ψύχραιμα, ισορροπημένα, χωρίς εξάρσεις, με δυνατά σημεία- κορυφώσεις στο παίξιμό τους . Η Αντωνία Παλαβού (Δέσποινα) με τη γλυκύτατη μιλιά της και την φυσική εκφραστικότητά της, συγκινεί μέχρι δακρύων στο μονόλογό της προς το τέλος της παράστασης. Η Νέλλη Σαβράνη (Μίνα) με τα εκφραστικά της μάτια και το ενδιαφέρον ηχόχρωμα της φωνής της, καταφέρνει να διαχειρίζεται μοναδικά τις παύσεις στο λόγο της, τις σιωπές που λένε περισσότερα από τα λόγια. Ο Παναγιώτης Ντούρος (Πέτρος) κλήθηκε να παίξει μάλλον τον δυσκολότερο ρόλο στην παράσταση, να αποδώσει το οξύμωρο στον ψυχισμό και το σκέπτεσθαι ενός δημοσιογράφου που αντί να δημοσιογραφεί ως οφείλει, χειραγωγεί το αναγνωστικό του κοινό σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα συμφέροντα του εργοδότη του, γεγονός που τον βαραίνει στη συνείδησή του, αλλά αδυνατεί ή δεν θέλει να αλλάξει και το πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό.
Η σκηνοθεσία της παράστασης από τον Θανάση Τζάτσο λιτή και απέριττη, καταφέρνει να εκμεταλλευτεί τα διαθέσιμα μέσα στο μέγιστο δυνατό βαθμό και να ξεδιπλώσει το συγκινητικό αυτό κείμενο με ματιά ψύχραιμη και στοχαστική, αποφεύγοντας την παγίδα του μελό.
Φεύγοντας από το θεατράκι στην οδό Κουντουριώτη 31, σκεφτόμουν ότι είναι τύχη να υπάρχουν ομάδες όπως η “Εξαύδα” στην πόλη και συνάμα ατυχία που αυτές μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το πολιτιστικό γίγνεσθαι δεν ωφελεί να ταυτίζεται με ελιτίστικες νοοτροπίες ή ακόμη χειρότερα εύκολες λογικές life style, αλλά να πραγματώνεται στις γειτονιές της πόλης ως φωνή ελευθερίας και συνάμα απελευθέρωσης των ανθρώπων.

Οι παραστάσεις του έργου «Μια ενδιαφέρουσα ζωή» από το Καλλιτεχνικό Σωματείο Εξαύδα πήραν παράταση για τις ημερομηνίες 1-2-3 & 8-9-10 Ιουλίου (Τρίτη – Τετάρτη – Πέμπτη)
Ώρα έναρξης: 21:30.
Τηλ. κρατήσεων: 6944798781
Είσοδος: 5 ευρώ

Ο αριθμός των θέσεων είναι περιορισμένος. Οι κρατήσεις θέσεων ισχύουν μέχρι τις 21:15.