Του Γιώργου Παπαχριστοδούλου
Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα πλησιάζει (;) στην κυβέρνηση θα εντείνονται οι πιέσεις για το πώς, το τι, με τι υλικά μιας κυβέρνησης στην οποία το πάνω χέρι θα έχει η αξιωματική αντιπολίτευση.
Το «ποιος ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει» είναι ερώτημα που απασχολεί – καιρό τώρα – στελέχη και φίλους του κόμματος, στο πλαίσιο μίας πολιτικής σύγκρουσης που μαίνεται στο εσωτερικό, απασχολώντας ταυτόχρονα τμήματα ψηφοφόρων του με αριστερή προέλευση. Αυτή η σύγκρουση είτε λαμβάνει τη μορφή μίας κριτικής υποστήριξης αφού «δεν υπάρχει άλλη, πειστική, εξ αριστερών επιλογή ψήφου» είτε καταλήγει στο συμπέρασμα πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ».
Στην πρώτη περίπτωση, άνθρωποι του λεγόμενου «κοινωνικού» ΣΥΡΙΖΑ (όσοι/ες συμμετέχουν σε κοινωνικά κινήματα καθώς και βουλευτές που προέρχονται από εκεί) διατηρούν έντονες αμφιβολίες για τις επιλογές της ηγεσίας (διαβλέποντας μία μετατροπή του κόμματος σε ακραιφνώς αρχηγικό με την ηγεσία να χάνει την επαφή με τη βάση) και τον λόγο που εκφέρεται σε κρίσιμα θέματα όπως η διαγραφή του επαχθούς χρέους.
Στη δεύτερη περίπτωση το συμπέρασμα αγνοεί μεν ότι άλλο ’81 κι άλλο 2014, επισημαίνει δε μια δεδομένη αποστροφή των ψηφοφόρων, αλλά και μερίδας μελών του κόμματος, προς πρόσωπα που έχουν ταυτιστεί με τις πρακτικές ΠΑΣΟΚ: Πελατειακές σχέσεις, εξουσιομανία στο όνομα του «σοσιαλισμού», αυθαιρεσία, μίζες, χρήσης της πολιτικής ως επάγγελμα για καριέρα, πλουτισμό, οικονομική-κοινωνική ανέλιξη κι άλλα ουκ έστιν αριθμός.
Τέτοια πρόσωπα εμφανίστηκαν την Κυριακή, 30 Νοεμβρίου, στην περιφερειακή συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ για την Ήπειρο. Πρώην βουλευτής που ψήφιζε μνημόνια, πρώην δήμαρχος που διακρίθηκε εσχάτως στο σπορ των οικογενειακών εξυπηρετήσεων, συνδικαλιστικά στελέχη που υπηρέτησαν το μοντέλο του συνδικάτου στην υπηρεσία του κόμματος και της εξουσίας, ισόβιος δήμαρχος ορεινού δήμου. Άλλοι βρέθηκαν εκεί (σχεδόν απρόσκλητοι, άλλοι κλήθηκαν επισήμως ως συνομιλητές στην προσπάθεια για εκλογική διεύρυνση.
Μπροστά στην εικόνα αυτή, κάμποσα πηγαδάκια, εντός κι εκτός του ξενοδοχείου DuLac, μουρμούριζαν για αυτόν τον συνωστισμό προσώπων από το πάλαι ποτέ «πράσινο» παρελθόν. Είτε επειδή το κόμμα που γνώρισαν αλλάζει προς τα δεξιά όπως εκτιμούν, είτε επειδή η προοπτική της εξουσίας ζαλίζει, δημιουργεί άλλες ευθύνες, είτε επειδή δεν εκφράζονται από σχήματα στα οποία– όπως θεωρούν– δεν λειτουργούν οι δημοκρατικές διαδικασίες.
Αυτή η δυσφορία θα μεγαλώνει όσο πλησιάζουμε τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων. Με πιέσεις και υποδείξεις για τους καλύτερους ψηφοσυλλέκτες (μία λέξη για να περιγράψει κομψά τον βοσκό που οδηγεί το κοπάδι-λαό στην… κάλπη).
Είτε με δημοσιεύματα σε ιστολόγια για τον πάντοτε αριστερό ο οποίος, παρόλα τα «πράσινα» παραστρατήματα, ποτέ δεν διέκοψε επαφές με την Κουμουνδούρου είτε με κρούσεις στα κεντρικά για να βρεθεί ένας τρόπος εισόδου στο ψηφοδέλτιο είτε με κεντρικές πρωτοβουλίες όπως πχ. αυτή που θέλει υποψήφια στην Πέλλα τη Θεοδώρα Τζάκρη, πρώην υφυπουργό της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου. Θα καταλαγιάσει αμέσως μετά, ωστόσο, όταν έρθει η ώρα της κάλπης (όταν πολωθεί η κατάσταση όπως λέμε).
Ως έναν βαθμό, το ποιος από τους ΣΥΡΙΖΑ θα επικρατήσει σε μία κατά πολλούς άνιση μάχη, όπου η ανάθεση ήδη έχει κερδίσει τη συμμετοχή, το αν στον κάθε τοπικό ΣΥΡΙΖΑ θα συζητούν αποκλειστικά για τον Σπύρο, το Θανάση, τον Φίλιππα, το Γιάννη, τον Βαγγέλη ή αν θα ασχολούνται με τη διαμόρφωση προγράμματος σε κρίσιμα μέτωπα όπως η ανεργία, το νερό, τα δικαιώματα, θα απαντήσει και στο ερώτημα με ποια υλικά θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είτε ως κόμμα που «έχει πάρει τη σφραγίδα της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» είτε ως κόμμα όπου ο λόγος θα δίνεται «πρώτα στους πολίτες και τελευταία στους διάφορους παράγοντες», για να σταχυολογήσουμε δύο παρεμβάσεις από τη συνδιάσκεψη της Κυριακής.
