Σχόλιο του Μίλτου Μπούκα για τις δηλώσεις του Χρ. Δήμου, προέδρου Παγκοσμίου Συμβουλίου Ηπειρωτών Εξωτερικού
Τις δηλώσεις του Χρυσόστομου Δήμου, προέδρου του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ηπειρωτών Εξωτερικού σχολιάζει ο Μίλτος Μπούκας.
Ο κ. Δήμου παραχώρησε την Τετάρτη συνέντευξη Τύπου με αφορμή τις εργασίες του τρίτου συνεδρίου το οποίο ξεκίνησε σήμερα στα Γιάννενα, στο ξενοδοχείο Grand Serai, και ολοκληρώνεται το Σάββατο. Η επιστολή – σχόλιο του κ. Μπούκα έχει ως εξής:
Κε Πρόεδρε του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Ηπειρωτών
Οι δηλώσεις του Προέδρου της Π.Σ. κο Χρυσοστόμου Δήμου για βελτίωση της μακροοικονομίας της Χώρας μας, των οποίων τα αποτελέσματα δεν είναι ακόμη ορατά στην μικροοικονομία (καθημερινότητα), είναι απολύτως ενταγμένες στη μνημονιακή λογική της παρούσας κυβέρνησης.
Η σημερινή συγκυβέρνηση χωρίς να έχει επιδείξει την παραμικρή αποφασιστικότητα, για περαιτέρω διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και ενίσχυση της προσπάθειας για ανάπτυξη, επιβάλλει υπερφορολόγηση, προκαλεί 4 χιλιάδες αυτόχειρες, μηδενικές άμεσες επενδύσεις, ανεργία και ‘κόκκινα δάνεια’ σε ύψος ρεκόρ, υψηλό κόστος ενέργειας, μείωση εξαγωγών.
Κι αυτά όταν: η συζήτηση γίνεται για τρίτο μνημόνιο και πακέτο στήριξης από την Ε.Ε..
Όταν η GoldmanSachs διατυμπανίζει ότι αυτό που προέχει δεν είναι τα πακέτα στήριξης, αλλά η ελάφρυνση του χρέους (κούρεμα) και όχι… λύσεις όπως η μετακύλιση που προτίθεται να υιοθετήσει η Κυβέρνηση.
Όταν νέα έκθεση του ΔΝΤ τώρα τα γυρίζει υποστηρίζοντας ότι δεν ήταν απαραίτητες οι περικοπές μισθών για την ανάκαμψη της Ελλάδας.
Όταν η Blackrock κρούει το ‘καμπανάκι’ για την ελληνική οικονομία Νο1 κίνδυνος για την παγκόσμια χρεοκοπία…
Όταν μετά το successstory είναι τρομακτικά τα τελευταία στοιχεία της Eurostat για το ελληνικό χρέος, καθώς επί των ημερών της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου έφτασε το 174% του ΑΕΠ, ενώ ο Γ. Παπανδρέου μας έβαλε στο Μνημόνιο με το χρέος στο 124%, έπειτα από 6 χρόνια ύφεσης!
Όταν πλέον δυσθυμία προκαλούν τα δήθεν success story των πολιτικών και των προκατόχων τους που έστησαν αυτό το δυσλειτουργικό, γραφειοκρατικό και αντιπαραγωγικό κράτος θα ήταν πιο συνετό τουλάχιστον η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία των απόδημων δια των εκπροσώπων της να έχει έναν πιο διακριτό και αποστασιοποιημένο ρόλο.
Είναι πάρα πολλά τα θύματα αυτής της παρασιτικής λιτότητας και αντίληψης που διέπει την πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου διαχρονικά.
Εδώ στους περισσότερους υπάρχει η γενικευμένη αίσθηση παράδοσης ‘άνευ όρων’ της χώρας μας στους διεθνείς κερδοσκόπους, με ‘παζάρια’ της διαπλοκής τα θερινά παρασκευαστικά τμήματα της Κυβερνητικής διαρχίας που θ’ αφήσουν φτωχότερο το ελληνικό φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον.
Δίχως κανένα ηθικό φράγμα καταλύεται κάθε δημοκρατικό και συνταγματικό δικαίωμα. Η ολέθρια διακυβέρνηση σε συνθήκες ολικής κατάρρευσης μεταβάλλουν την Ελλάδα σε μια τριτοκοσμική επαρχία, υπό την ομηρία των δυνάμεων του διεθνούς κεφαλαίου.
Η Ήπειρος στο παγκόσμιο αυτό μεταβαλλόμενο ‘γεωπολιτικό γίγνεσθαι’ κατακτά εξέχουσα στρατηγική θέση, ως ‘ενεργειακό φέουδο’, αποτελώντας μια τεράστια υπόγεια δεξαμενή ορυκτών καυσίμων φυσικού αερίου και πετρελαίου, χερσαίας εκμετάλλευσης και σχιστόλιθου (Βλ. Πίνδος) θεωρητικά εισέρχεται σε έναν νέο κύκλο ‘οικονομικής υποδούλωσης’άγνωστης χρονικής διάρκειας και τελικής έκβασης, για την παρουσία της και την συνέχειά της στο διηνεκές.
Η αδυναμία των ντόπιων πολιτικών εκπροσώπων να σκιαγραφήσουν έναν ριζικό επανασχεδιασμό (πρωτογενή τομέα, πολιτισμό, αγροτουρισμό) με προβολή στο μέλλον κρύβει την ανικανότητα της πίσω από τις ‘παραχωρήσεις’ ενεργειακών οικοπέδων και του θησαυρού των Υδρογονανθράκων.
Αποσιωπάται, υποβαθμίζεται και υπονομεύεται συστηματικά το όποιο μοντέλο παραγωγής θα κάλυπτε τις πραγματικές ανάγκες και θα δημιουργούσε πλούτο με δίκαια αναδιανομής στην κοινωνία.
Όσο για την Παιδεία που επικαλείσθε αναδεικνύεται ως το πρώτο μεγάλο θύμα όλων αυτών των πειραματισμών, των εκπτώσεων των αξιών και του πολιτισμού και των περικοπών της μνημονιακής αγριότητας. Δίχως εθνικό σχέδιο γιγαντώνεται η έξοδος Ελλήνων επιστημόνων μεταναστών. Θα χρειαστούν ολόκληρες δεκαετίες να αποκατασταθεί αυτό το έλλειμμα ζωτικού χώρου και θα είναι αδύνατο να μετέχουν τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα στο σκληρό ανταγωνισμό του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου περιβάλλοντος».
