Μεσημέρι Τετάρτης. Ντάλα ήλιος στο κέντρο των Ιωαννίνων. Για πολλοστή φορά αντιλαμβάνεσαι τι ασχήμια, τι αντικοινωνικότητα άφησε πίσω της η κατασκευή του γκαράζ στην κεντρική πλατεία.
Φαλακρή πλατεία να την καίει το λιοπύρι. Σχεδόν να ζαλίζεσαι όταν περπατάς επάνω.
Να περπατάς τρέχοντας για να συναντήσεις λίγη σκιά- κάτω προς την ‘ΟΑΣΗ’, πάνω προς το τρίγωνο της Αίγλης, απέναντι από το δικαστικό.
Ευτυχώς, στη δεξιά πλευρά της πλατείας, πάνω από την είσοδο για τον σταθμό αυτοκινήτων, τα δέντρα έχουν μεγαλώσει. Κάτω από τη σκιά τους, στα παγκάκια, στήνουν κουβέντα τα πρωινά γερόντοι και γιαγιάδες. Το μεσημέρι μπορείς να καθίσεις να περιμένεις. Το απόγευμα κουβέντα πάλι. Ξεκούραση, συζήτηση, επικοινωνία, χωρίς να πληρώσεις. Μία από τις αξίες του δημόσιου χώρου.
Αδειάζει και γεμίζει το κέντρο- για τους ανθρώπους θα πρεπε να ’ναι φτιαγμένο.
Όχι για την τετράτροχη κυκλοφορία μονάχα.
Όση πλατεία απέμεινε τη χρησιμοποιούμε τώρα και για εκδηλώσεις.
Η φωτογραφία, από τις προετοιμασίες για το λαϊκό γλέντι του ΠΑΜΕ που εκείνο το βράδυ συγκέντρωσε πολύ κόσμο.
Φωτογραφία υπόμνηση για το βασίλειο της πλαστικής καρέκλας – εύχρηστη, μικρή, μεταφέρεται εύκολα, ελαφριά, αποτελεί πλέον ένα από τα χαρακτηριστικά αξεσουάρ του ελληνικού καλοκαιριού.
Τη συναντάμε στα πανηγύρια και τις μαζικές εκδηλώσεις, τα φεστιβάλ και τις μουσικές βραδιές. Τη συνηθίσαμε πια…
Το χρώμα της, γκρίζο, τσιμεντένιο, ταίριασε απόλυτα εκείνο το μεσημέρι με τη γυμνή από πράσινο και δροσιά κεντρική μας πλατεία…
ΥΓ. Το 2001, όταν ομάδα συμπολιτών, με πρωτοβουλία του Δικτύου Οικολογικής Δράσης ξεκίνησε τον αγώνα για να γλιτώσει η κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων από την τετράτροχη βαρβαρότητα, πολλές δυνάμεις της τοπικής αριστεράς απείχαν συνειδητά από τον αγώνα. Προείχε – όπως φανταζόμαστε – να βρει εργασία ο λαός. Σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μετά, ο λαός έμεινε και χωρίς δουλειά, και με γκρίζες πλατείες…
Γ. ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
