Μία σπουδή στη μετανάστευση και την «απειλή» του διαφορετικού από τους Krama Dance company
Του Γιώργου Παπαχριστοδούλου
«Μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκληρή όψη μιας κοινωνίας που γαυγίζει σε ό,τι δεν της μοιάζει».
Οι Krama Dance company παρουσίασαν το βράδυ της Παρασκευής, 24 Οκτωβρίου, το Barking Days, μία ενδιαφέρουσα παράσταση σύγχρονου χορού στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών.
Δεν θα κρύψω ότι πρέπει να ήταν η τέταρτη φορά στη ζωή μου που παρακολούθησα παράσταση σύγχρονου χορού, οπότε πρόχειρα πρόχειρα προσπάθησα να απαντήσω στο ερώτημα «εάν κατάλαβα την παράσταση» στο φιλικό πηγαδάκι που στήθηκε στον προαύλιο χώρο του Πνευματικού Κέντρου (στο οποίο η προσφάτως ανακαινισμένη σκηνή απέκτησε «βάθος»). Δεν γνωρίζω κιόλας εάν μία παράσταση χορού “πρέπει” να την καταλαβαίνεις.
Σε κάθε περίπτωση, αντιλήφθηκα ότι τα χαρτόκουτα που πηγαινοέρχονταν στην σκηνή αποτελούσαν τα κλουβιά στα οποία είναι χωρισμένος ο κόσμος μας. Κλουβιά τα οποία διευρύνουν τους επίπλαστους διαχωρισμούς ενός κόσμου στον οποίο κυριαρχεί μία μεγαλύτερη τομή: ο διαχωρισμός ανάμεσα στον πάνω και τον κάτω. Ίσως έχοντας ασκηθεί σε έναν τρόπο σκέψης γεμάτο κουτάκια (εισέβαλε αυτό για να εμποδίσει την αναλυτική σκέψη και στο σχολικό σύστημα) δεν αντιληφθήκαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια ότι επρόκειτο για κλουβιά. Σημεία εγκλεισμού για εμάς και τους άλλους. Αυτός ο (αυτό)εγκλωβισμός επεκτείνεται στους άλλους- όπως μας είπε η παράσταση, στον ξένο, τον διαφορετικό που αποτελεί «απειλή» για την ισορροπία των κουτιών μας.
Ισορροπία εύθραυστη, ετοιμόρροπη, όπως την τοποθετούσαν στη σκηνή, η Δώρα Ζούμπα, η Εύη Ζούμπα και η Άννα Ζούμπα, οι οποίες ανέλαβαν να μεταδώσουν έναν από τους βασικούς όρους της παράστασης: «Δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε τι κάνει τόσο διαφορετική τη μια πλευρά του πλέγματος από την άλλη; Αφού ο αέρας είναι ο ίδιος. Ο ήλιος, το χώμα, το νερό, ο πόνος. Ο θάνατος. Ο άνθρωπος ταξιδεύει, είναι πρόσφυγας, μετανάστης».
Κι εκεί ξεκινά το ταξίδι- σε μέρη άγνωστα και αφιλόξενα. Υπερπηδώντας δεκάδες εμπόδια, μακριά από το σπίτι μου – με κίνδυνο την ίδια τη ζωή. Σειρήνες, φωνές, κυνηγητό. Η αθέατη όψη της πραγματικότητας την οποία εμείς (ποιοι; Όσοι, τέλος πάντων) κλεισμένο στο κλουβί, πίσω απ’ το κλουβί, αγνοούμε. Ή εάν την γνωρίζουμε, μπορεί να την νιώσουμε ως «απειλή» και ως απάντηση να στείλουμε τη βαρβαρότητα στα έδρανα ενός κοινοβουλίου. «Και μέσα του εμείς πάντα έτοιμοι να κατασπαράξουμε το διαφορετικό που προσπαθεί να βρει καταφύγιο στη γη μας», όπως λέει η ομάδα.
Το τέλος της παράστασης; Ένα σώμα τυλιγμένο σε λευκό σεντόνι. Να σέρνεται. Νεκρό. Δεν νομίζω να μην το κατάλαβε κανείς από τους πάνω από 250 ανθρώπους που βρέθηκαν στην αίθουσα. Εκεί ένιωθες ένα σφίξιμο στο στομάχι. Εκεί συνειδητοποιούσες ότι (συχνά) η μοίρα του διαφορετικού είναι η ανυπαρξία επειδή τα χαρτόκουτα- κλουβιά θέλησαν έτσι.
Χωρίς τις καίριες μουσικές συνθέσεις του Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου, όλα τα παραπάνω θα ήταν λειψά. Η μουσική έδενε αρμονικά με την κίνηση στο χώρο, κρατώντας το ενδιαφέρον του κοινού, εξηγώντας τα σημεία, όπως το ίδιο έκαναν και οι video- επιλογές από τον Αριστοτέλη Παπακωνσταντίνου.
Μία πολύ καλή παράσταση, λοιπόν, με ένα επίκαιρο θέμα (την απαγόρευση της μετακίνησης των ανθρώπων σε ένα κόσμο ο οποίος υπόσχεται «ελευθερία» και μας προσφέρει βαρβαρότητα) από τους Krama Dance Company, οι οποίοι τον περασμένο Αύγουστο παρουσίασαν στην πόλη μας το project με τίτλο Traces στο πλαίσιο του 3ου Ioannina Street Theater Festival, που (πολύ καλώς) καθιερώνεται ως πολιτιστικός θεσμός στην πόλη μας.
