Η κτηνοτροφία στη μετα “Δωδώνη” εποχή

Του Γιάννη Καραγιάννη*

Η ι­στο­ρι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση Δω­δώ­νη Α.Ε. θα πε­ρά­σει ε­ξ’ ο­λο­κλή­ρου στα χέ­ρια της Strategic Initiatives (S.I.), ύ­στε­ρα α­πό την α­να­κοί­νω­ση

αύ­ξη­σης με­το­χι­κού κεφαλαίου που ανάγκασε τις Ενώ­σεις Αγρο­τι­κών Συ­νε­ται­ρι­σμών να που­λή­σουν τις με­το­χές που κατέχουν (23,78%), μη δυ­νά­με­νες να α­ντα­πο­κρι­θούν σε αυ­τή. Σύμ­φω­να με δη­μο­σίευ­μα στο «Βή­μα», μά­λι­στα, η S.I. θα προ­χω­ρή­σει σε με­τε­γκα­τά­στα­ση της βιο­μη­χα­νίας και σε α­ξιο­ποίη­ση των οι­κο­πέ­δων της.

Εί­ναι πολ­λές οι ευ­θύ­νες -και ό­χι μό­νο πο­λι­τι­κές- που ο­δή­γη­σαν στο ξε­πού­λη­μα της Δω­δώ­νης. Θα ή­θε­λα, ό­μως, να στα­θώ στα με­γά­λα

θύ­μα­τα αυ­τής της ι­στο­ρίας που είναι οι η­πει­ρώ­τες κτη­νο­τρό­φοι.
Οι 6.500 μι­κροί πα­ρα­γω­γοί -ει­σκο­μι­στές γά­λα­κτος της βιο­μη­χα­νίας πα­ρα­μέ­νουν απλή­ρω­τοι για μή­νες, ε­νώ ή­δη πολ­λοί κτη­νο­τρό­φοι

ε­γκα­τα­λεί­πουν το ε­πάγ­γελ­μα με ό,τι αυ­τό συ­νε­πά­γε­ται σε μια κα­θα­ρά κτη­νο­τρο­φι­κή πε­ριο­χή, ό­πως εί­ναι η Ήπει­ρος.

ΔΙΑΤΡΗΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ

Από την πρώ­τη στιγ­μή που έ­γι­νε γνω­στή η πρό­θε­ση της Α­ΤΕ να που­λή­σει τις με­το­χές της Δω­δώ­νης, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στά­θη­κε στο πλευ­ρό των κτη­νο­τρό­φων, μί­λη­σε για πο­λι­τι­κή λύ­ση στο ζή­τη­μα και κα­τέ­θε­σε τη μό­νη ρε­α­λι­στι­κή πρό­τα­ση ε­κεί­νη την ε­πο­χή, που ήταν η πώ­λη­ση των με­το­χών, στην ο­νο­μα­στι­κή α­ξία, στον κτη­νο­τρο­φι­κό συ­νε­ται­ρι­σμό των ει­σκο­μι­στών γά­λα­κτος της βιο­μη­χα­νίας.

Εάν γι­νό­ταν αυ­τό, οι Ενώ­σεις και οι κτη­νο­τρό­φοι θα προ­χω­ρού­σαν στη λει­τουρ­γία της ε­πι­χεί­ρη­σης σε συ­νε­ται­ρι­στι­κή βά­ση.

Πα­ρό­τι η πρό­τα­ση έ­γι­νε δε­κτή α­πό τους κτη­νο­τρό­φους, τα σχέ­δια της κυ­βέρ­νη­σης, των Ενώ­σεων και των το­πι­κών πα­ρα­γό­ντων ή­ταν δια­φο­ρε­τι­κά και έ­τσι η βιο­μη­χα­νία ξε­που­λή­θη­κε σε ε­ξευ­τε­λι­στι­κή τι­μή, μέ­σω διά­τρη­του δια­γω­νι­σμού του ΤΑΙ­ΠΕΔ που χρή­ζει ει­σαγ­γε­λι­κής πα­ρέμ­βα­σης.

Ένα άλ­λο θέ­μα που χρή­ζει δι­κα­στι­κής διε­ρεύ­νη­σης εί­ναι η ύ­παρ­ξη ή ό­χι σύμ­βα­σης αγο­ρο­πω­λη­σίας με­τα­ξύ ΤΑΙ­ΠΕΔ και νέων ι­διο­κτη­τών.

Σε σχε­τι­κή ε­ρώ­τη­ση βου­λευ­τών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τον υ­πουρ­γό Οι­κο­νο­μι­κών, η α­πάντη­ση εί­ναι ό­τι δεν μπο­ρεί να δο­θεί η σύμ­βα­ση για­τί υ­πάρ­χει «πρω­τό­κολ­λο εμπιστευ­τι­κό­τη­τας» με­τα­ξύ των δύο με­ρών!

Αν υ­πάρ­χει τε­λι­κά σύμ­βα­ση θα πρέ­πει σε αυ­τή να α­να­γρά­φο­νται του­λά­χι­στον οι δυο βα­σι­κοί ό­ροι του δια­γω­νι­σμού:

α) Η προ­στα­σίας ζώ­νης γά­λα­κτος της πε­ριο­χής και β) Οι έ­γκαι­ρες πλη­ρω­μές των κτη­νο­τρό­φων.

Οι ό­ροι αυ­τοί έ­χουν κα­τα­πα­τη­θεί. Εί­ναι χρέ­ος της αυ­ρια­νής κυ­βέρ­νη­σης της Αριστεράς να διε­ρευ­νή­σει το ζή­τη­μα αυ­τό και να α­πο­κα­λύ­ψει πλή­ρως το με­γά­λο έγκλη­μα που δια­πρά­χτη­κε στην Ήπει­ρο. Το ζη­τού­με­νο, ό­μως, εί­ναι τι γί­νε­ται α­πό δω και πέ­ρα.

ΤΙ ΠΡΟΕΧΕΙ

Η προ­σέγ­γι­ση στον προ­βλη­μα­τι­σμό αυ­τό θα πρέ­πει να γί­νει με α­πό­λυ­το ρε­α­λι­σμό, μα­κριά α­πό μι­κρο­πο­λι­τι­κές λο­γι­κές και σκο­πι­μό­τη­τες. Η με­τά «Δω­δώ­νη» ε­πο­χή εί­ναι πλέ­ον γε­γο­νός και δεν μπο­ρού­με να παί­ζου­με με το μέλ­λον των κτη­νο­τρό­φων.

Εκεί­νο που προέ­χει σή­με­ρα εί­ναι η ορ­γά­νω­ση της πα­ρα­γω­γής σε συ­νε­ται­ρι­στι­κή βάση. Οι ει­σκο­μι­στές γά­λα­κτος της βιο­μη­χα­νίας μα­ζί με άλ­λους κτη­νο­τρό­φους α­πό ό­λη την Ήπει­ρο να δη­μιουρ­γή­σουν έ­ναν ι­σχυ­ρό πρω­το­βάθ­μιο συ­νε­ται­ρι­σμό παραγω­γών, τό­σο για την ε­ξα­σφά­λι­ση οι­κο­νο­μιών κλί­μα­τος στην α­γο­ρά ζωο­τρο­φών, ό­σο και για κα­λύ­τε­ρη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή δύ­να­μη στο θέ­μα των τι­μών.

Αυ­τό θα εί­ναι μια κα­λή αρ­χή για μια νέα με­τα­ποιη­τι­κή προ­σπά­θεια, που μπο­ρεί εν­δε­χό­με­να να ακολου­θή­σει στο πλαί­σιο μιας νέ­ας πα­ρα­γω­γι­κής α­να­συ­γκρό­τη­σης της χώ­ρας και της πε­ριο­χής.
Θέ­λω να το­νί­σω στο ση­μείο αυ­τό ό­τι δεν ευ­θύ­νο­νται οι συ­νερ­γα­τι­κές ι­δέες για την κα­τάρ­ρευ­ση των συ­νε­ται­ρι­σμών, αλ­λά οι πο­λι­τι­κές που ε­φαρ­μό­στη­καν, κυ­ρίως α­πό το ΠΑ­ΣΟΚ με τους α­γρο­το­πα­τέ­ρες, τους πο­λι­τι­κούς του προϊστα­μέ­νους και τα πανίσχυ­ρα golden boys που κα­τα­λή­στε­ψαν και διέ­λυ­σαν την α­γρο­τι­κή και κτηνοτροφι­κή πα­ρα­γω­γή στην Ελλά­δα. Υπάρ­χουν α­σφα­λώς και οι φω­τει­νές ε­ξαιρέσεις που θα πρέ­πει να γί­νουν πρό­τυ­πα για τους αυ­ρια­νούς συ­νε­ται­ρι­σμούς στη χώ­ρα μας.

Πά­νω σ’ αυ­τό ε­πε­ξερ­γα­ζό­μα­στε έ­να νέο νο­μι­κό πλαί­σιο για τους συ­νε­ται­ρι­σμούς, που θα προ­στα­τεύει τη μι­κρή πα­ρα­γω­γή και θα κα­θιε­ρώ­σει τα α­πα­ραί­τη­τα συ­στή­μα­τα ε­λέγ­χων. Σε ό,τι α­φο­ρά τη ρύθ­μι­ση χρεών συ­νε­ται­ρι­στι­κών ορ­γα­νώ­σεων αυ­τή μπο­ρεί να γί­νει μό­νο με­τά α­πό ε­ξο­νυ­χι­στι­κό έ­λεγ­χο με ορ­κω­τούς, σε βά­θος ει­κο­σα­ε­τίας, με πα­ράλ­λη­λη α­πό­δο­ση τυ­χόν ευ­θυ­νών σε μέ­λη διοι­κή­σεων.

ΤΑ ΕΠΙΔΙΚΑ

Ξα­να­γυρ­νώ­ντας στην Ήπει­ρο, ε­κεί­νο που θα πρέ­πει να μας α­πα­σχο­λεί σε πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό ε­πί­πε­δο εί­ναι η συ­νέ­χι­ση της κτη­νο­τρο­φίας στην πε­ριο­χή και η παραγω­γι­κή της α­να­συ­γκρό­τη­ση. Αυ­τά εί­ναι τα δυο ε­πί­δι­κα σ’ αυ­τή την προ­σπά­θεια.

Όταν μι­λά­με για κτη­νο­τρο­φία στην Ήπει­ρο θα πρέ­πει να έ­χου­με στο μυα­λό μας κυ­ρίως την προ­βα­το­τρο­φία με ντό­πιες φυ­λές

(π.χ. μπού­τσι­κο) και τα γί­δια. Εί­ναι πο­λύ ση­μα­ντι­κό να δια­τη­ρή­σου­με τις ρά­τσες αυ­τές και να ε­πα­να­φέ­ρου­με σε φυ­σιο­λο­γι­κή κα­τά­στα­ση τον

πα­ρα­δο­σια­κό κύ­κλο: χω­ρά­φι- ζωο­τρο­φή- πα­ρα­γω­γή- με­τα­ποίη­ση.

Το με­γα­λύ­τε­ρο, ό­μως, ζή­τη­μα έ­χει να κά­νει με τη χρη­μα­το­δό­τη­ση της ανασυγκρότησης.

Η πε­ρι­φε­ρεια­κή α­νά­πτυ­ξη εί­ναι ά­με­σα συν­δε­δε­μέ­νη με την πα­ρα­γω­γι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση της χώ­ρας. Εί­ναι ε­πι­βε­βλη­μέ­νη, λοι­πόν, η

δη­μιουρ­γία τρά­πε­ζας ει­δι­κού σκο­πού για τον α­γρο­τι­κό κό­σμο, ό­πως και η στή­ρι­ξη της Συ­νε­ται­ρι­στι­κής Τρά­πε­ζας Ηπεί­ρου που παί­ζει

ση­μα­ντι­κό ρό­λο στην πε­ριο­χή.
Θεω­ρώ, τέ­λος, πο­λύ ση­μα­ντι­κό βή­μα την αλ­λα­γή νοο­τρο­πίας σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα και το νέο α­ξια­κό κοι­νω­νι­κό πρό­τυ­πο που ο­φεί­λει η

Αρι­στε­ρά να οι­κο­δο­μή­σει μέ­σα στην κοι­νω­νία.

Ένα α­ξια­κό πρό­τυ­πο αλ­λη­λεγ­γύης και αν­θρω­πιάς που θα α­ντι­κα­τα­στή­σει το «ε­γώ» με το συλ­λο­γι­κό «ε­μείς» και θα δώ­σει ώ­θη­ση στη συμ­με­το­χή και τη συ­νέρ­γεια. Οι επιχει­ρή­σεις του χώ­ρου της κοι­νω­νι­κής οι­κο­νο­μίας δεν μπο­ρεί να α­που­σιά­ζουν α­πό την προ­σπά­θεια αυ­τή.

*μέ­λος ΝΕ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Ιωαν­νί­νω­ν. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ (εδώ)