Του Γιώργου Παπαχριστοδούλου
Μουντιάλ δεν παρακολούθησα και φέτος. Καθώς μεγάλωνα έφευγε το ενδιαφέρον. Επειδή άλλαζαν οι παρέες, επειδή γινόμουν άλλος το καλοκαίρι του 2002, το καλοκαίρι του 2006, το καλοκαίρι του 2010, το φετινό καλοκαίρι.
Θυμάμαι με αγάπη εκείνα τα δύο Μουντιάλ: του ’94 στις ΗΠΑ όταν το παρακολουθήσαμε φανατικά στο βουνό με τον παππού τον Νίκο (αγόρασε ο θείος ο… Αμερικάνος γεννήτρια κι αποκτήσαμε τηλεόραση) και του ’98 που έφηβοι είδαμε τον τελικό (και τα άλλα παιχνίδια), στο σπίτι του Πίπη, στο Μπούρτζι, με τον Ανδρέα, τον Αλέξη και τον Γιώργο (θυμάστε βέβαια εκείνη τη βραδιά με την βότκα και μερικά τα πρώτα μας τσιγάρα). Δεν παρακολούθησα φέτος επειδή βλέπω την μπάλα εντελώς φυλακισμένη στον κόσμο του θεάματος, του κέρδους, της μαφίας, των χορηγών, των αναβολικών, των στοιχηματζήδων.
Επειδή αηδίασα με τον διάχυτο εθνικισμό και ρατσισμό που συνόδευε τις αντιδράσεις πλείστων Νεοελλήνων κατά τη διάρκεια των αγώνων της Εθνικής ομάδας.
Κι ο κόσμος απέξω να εξεγερείται. Να πεινά. Να τον κυνηγάνε να τον διώξουν από τον τόπο του. Για να δείξουν την καλή εικόνα, για να εξωραΐσουν έναν κόσμο γεμάτο ψεύδη, ανισότητα, φτώχεια.
Δεν είναι ένοχοι όσοι παρακολουθούν – την μπάλα δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Όποιος το κάνει, είναι σαν να αρνείται την ιστορία του σύγχρονου κόσμου. Δεν ευθύνεται το μαχαίρι για τη δολοφονία.
Ευθύνη όσων παρακολουθούμε τα θεάματα όπως ο αποψινός τελικός, είναι να έχουμε τα μάτια ανοιχτά σε ό,τι συμβαίνει κι έξω από τη γιγαντιαία (αόρατη) φυλακή που ονομάζεται γήπεδο. Όπως και αν λέγεται αυτό: Μαρακανά, Καμπ Νόου, Ζωσιμάδες.
Πρόκειται για την ομορφιά, το θράσος, το αναπάντεχο, την αύρα της εξέγερσης, το νόημα του αλλιώς κόντρα στο δεδομένο του συστήματος που δημιουργούν μία ντρίμπλα, μία βαθιά μπαλιά, μία λόμπα που πηγαίνει στα δίχτυα, ένα τσαλιμάκι στο τερραίν. Τη συνείδηση.
Θα δούμε τον τελικό. Παρέα σε σπίτι. Κοινωνικό γεγονός. Μία ευκαιρία για μάζωξη.
Υποστηρίζω Αργεντινή. Όχι, επειδή πρέπει να μισούμε τη Γερμανία που γενικώς ευθύνεται για τα δεινά που προκαλεί στην Ελλάδα η παγκόσμια οικονομική ύφεση. Επειδή μου αρέσει το τάνγκο, λατρεύω (όπως κι εσείς) τον Ντιέγκο, επειδή στα Μουντιάλ μικρό παιδί ήμουνα Ιταλία, Αργεντινή, λιγάκι Ολλανδία, λιγάκι Ουρουγουάη.
Κι όσοι είστε με την Αργεντική επειδή «μισείτε» τη Γερμανία, σαν χάνοι που καταπίνουν το χαπάκι της εθνικιστικής ηλιθιότητας που στο τέλος αθωώνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα για τις ευθύνες του, σκεφτείτε τι έκαναν οι Αργεντίνοι όταν τους άρπαζε τον πλούτο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Εξέγερση για να φύγουν όλοι (αν δεν κάνω λάθος)…Εμείς;
