του Δημήτρη Αργυρού
Η μεταπολιτευτική αστική Δημοκρατία μας που κλείνει 40 χρόνια δεν ασθενεί βαρέως, όπως είπε αυτό το απολιθωματικό σύμβολο της πασοκοκρατίας» που έχουμε για πρόεδρο, η μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία μας είναι πια νεκρή. Η μεταπολιτευτική Δημοκρατία μας- η πιο προχωρημένη και ολοκληρωμένη αστική δημοκρατία που γνώρισε αυτός ο τόπος- ήταν δημιούργημα ενός «κοινωνικού συμβολαίου» που υπογράφτηκε επάνω στην συντρίμμια της Χούντας. Με την Ελλάδα να χάνει την πόλεμο στη Κύπρο, και τον απόηχο του Πολυτεχνείου να μην έχει κατακάτσει.
ΑΛΛΑΓΗ ΦΡΟΥΡΑΣ Ή ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;
Η Δημοκρατία μας ξεκίνησε την ζωή της ως μια «από τα πάνω» αλλαγή φρουράς μεταξύ των στρατιωτικών που είχαν αποτύχει οικτρά να επιφέρουν μια ενδοσυστημική αλλαγή και των παλαιοκομματικών που κλήθηκαν να σώσουν την κατάσταση.
Για αυτό το λόγο η αστική τάξη της Ελλάδας, καθώς και τα ξένα Νατοϊκά αφεντικά έφεραν άρον, άρον από το Παρίσι όπου ξεκουράζονταν το σύμβολο του παλαιοκομματισμού, Κ. Καραμανλή.
Μα για να στηριχθεί το αστικό σύστημα δεν αρκούσε μια «αλλαγή φρουράς». Η συχνά αυτόνομη παρέμβαση του λαϊκού- εργατικού παράγοντα και της ταξικής πάλης είχε τέτοια έκταση και βάθος που δεν αρκούσε να αναλάβει ο «φρύδιας» και να διοικεί με εκοφίτικο τρόπο.
Ήταν αναγκαιότητα να ενσωματωθεί το 50% και βάλε, του Ελληνικού λαού που είχε ΕΑΜικές ρίζες και ήταν αποκλεισμένο. Να ενσωματωθεί η αριστερά και το ΚΚΕ στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, σε μια εποχή που είχε ο κλείσει ο επαναστατικός του κύκλος και το Ελληνικό κεφάλαιο «έβλεπε» και προς τα ανατολικά και όχι προς την δύση μόνο.
Ήταν αναγκαιότητα το κράτος να δημιουργήσει ένα «κράτος πρόνοιας» και να αναλάβει ακόμη πιο ενεργό παραγωγικό ρόλο, σε μια εποχή που το Ελληνικό και όχι μόνο κεφάλαιο ήθελε την στήριξη του κράτους.
Ας μην ξεχνάμε πως η παγκόσμια αγορά ταλανίζονταν ακόμη από την κρίση του 1971-72 και κατά συνέπεια οι ανισόμετρες οικονομίες ήθελαν την στήριξη του κράτους όσο κανείς.
Βλέπετε ζούσανε ακόμη στο αστερισμό του κεϊνσιανής σοσιαλμανίας.
Μόνο στις αρχές του 1980 και στην καρδιά του τότε καπιταλισμού (ΗΠΑ-Αγγλία) εμφανίζεται ο νεοφιλελευθερισμός ως κυρίαρχο συστημικό παράδειγμα.
Με την τότε δυτική Γερμανία στο άκρο του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου να είναι η πνεύμονας της σοσιαλδημοκρατίας. Το πράγμα για την Δυτική Γερμανία και για ολόκληρη την Ευρώπη θα αλλάξει με την ενσωμάτωση της «σοσιαλιστικής» Ανατολικής Γερμανίας και το τέλος του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Οι νέες μεταπολιτευτικές συνθήκες της ταξικής πάλης, ο αναβαθμισμένος ρόλος του λαϊκού παράγοντα, η αγωνιστικότητα, η μαχητικότητα μιας νέας επαναστατικής αριστεράς (νόμιμης και ένοπλης), το κύρος της παλαιάς ΚΚεδικης (έξω και έσω) αριστεράς, οι γεωπολιτικές αναγκαιότητες, οι αδυναμίες, αλλά και οι δυνατότητες του αυτονομημένου πολιτικού παράγοντα, καθώς και της αστικής τάξης, οικοδόμησαν την πιο ολοκληρωμένη αστική δημοκρατία που γνώρισε η ελεύθερη Ελλάδα.
Και φυσικά μια τελείως νέα αστική δημοκρατία χρειάζεται και ένα νέο πολιτικό προσωπικό που εκφράστηκε μέσα από το ΠΑΣΟΚ.
Ένα νέο αστικό κόμμα, με μια σοσιαλιστική δημαγωγία, εξέφραζε την ανάγκη για αλλαγή. Στις 18 σοσιαλισμός έλεγε στις εκλογές του 1981, όταν η αριστερά μιλούσε για πραγματική αλλαγή και δημοκρατικά στάδια.
ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Α ΛΑ ΤΟΥΡΚΙΑ
Σαράντα χρόνια αργότερα τίποτε δεν είναι ίδιο. Το αγωνιστικό εργατικό κίνημα που οικοδομήθηκε γύρω από τις «ΔΕΚΟ», ως ένα ανταγωνιστικό συμπλήρωμα της αστικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας δεν υπάρχει πια. Οι «ΔΕΚΟ», όπως και ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιούνται σε ξένους και Έλληνες «επενδυτές» και οι εργαζόμενοι υπογραφούν ταξική ειρήνη με τους δυσμενέστερους όρους.
Τα μικρομεσαία στρώματα που επάνω τους, στηρίχθηκε η μικρομεσαία πασοκοσοσιαλιστική δημοκρατία, έχουν χρεοκοπήσει, έχουν καταστραφεί. Ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι επιβιώνουν από τα «έτοιμα» που ακόμη υπάρχουν στα λαϊκά νοικοκυριά ή μεταναστεύουν.
Η Ελλάδα από μια «ιμπεριαλιστική» δύναμη στα Βαλκάνια, της περιόδου μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο της ΕΕ και της Γερμανίας. Που ύστερα από 4 χρόνια μνημονίου και 2 χρόνια σκληρών ταξικών και εξεγερσιακών αγώνων και γεγονότων έχουν καταφέρει να πάρουν πίσω κοινωνικά, εργατικά και λαϊκά δικαιώματα που με σκληρούς αγώνες είχαν κατακτηθεί.
Με την αστική δημοκρατία να κρατά τους κοινοβουλευτικούς τύπους, και στην πραγματικότητα να επικυρώνει αποφάσεις που έχουν συμφωνηθεί άλλου, σε άλλα κέντρα.
Ποινικοποώντας κάθε κινηματική στάση που παίρνει χαρακτήρα σύγκρουσης, θάβοντας σε «ειδικά κελιά» κάθε πραγματική συγκρουσιακή στάση
Μια χώρα σε βαθιά παρακμή, που κυβερνάται από την ΝΔ που θυμίζει όλο και πιο συχνά την ΕΡΕ και το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου που είναι σκιά του κραταιού ΠΑΣΟΚ. Με το πολιτικό σύστημα να έχει χάσει την αυτονομία του και να έχει μετατραπεί σε παράρτημα των εφοπλιστών και των τραπεζών. Μια κοινωνία σε βαθιά παρακμή που όλο και πιο συχνά βρίσκει στο φασισμό και όχι στην αλληλεγγύη, την απάντηση.
Η μεταπολιτευτική δημοκρατία στα 40 της δεν έχει μεταμορφωθεί σε μεταδημοκρατία που κρατά τα προσχήματα, αλλά δεν ενσωματώνει τις λαϊκές ανάγκες εντός της.
Η μεταπολιτευτική δημοκρατία στα 40 της είναι θα έλεγα ένα σοφτ φασιστικό καθεστώς, μια «δημοκρατία» αλά Τουρκία, όπως το είχε ονειρευτεί η «χούντα» λίγο πριν το πολυτεχνείο.
ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
Το μεταπολιτευτικό «κοινωνικό συμβόλαιο» που είχε πολλά από την λογική του «κοινωνικού συμβολαίου» του Λοκ ως η δημοκρατία που υπερασπίζεται την μικρή ή μεγάλη ιδιοκτησία και σίγουρα της Γενικής Βούλησης του Ρουσσώ, έχει πεθάνει.
Οι κυρίαρχες τάξεις τωρινές νικήτριες της ταξικής σύγκρουσης της μνημονιακής 4ετίας επιχειρούν να οικοδομήσουν ένα Χομπσιανό «κοινωνικό συμβόλαιο». Ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» που θα υπερασπίζεται την κοινωνική ασφάλεια και την κοινωνική ειρήνη από την γενικευμένη κοινωνική και ταξική αναταραχή, θυσιάζοντας σε ένα βαθμό τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Είναι βέβαιο πως αυτό το αντιδραστικό «κοινωνικό συμβόλαιο» δεν έχει ακόμη οικοδομηθεί παρόλο που χουν γίνει βήματα. Για να οικοδομηθεί αυτό χρειάζεται τόσο η ρώμη του λιονταριού, όσο και η πονηρία της αλεπούς, όπως θα έλεγε και Μακιαβέλι ή όπως θα έλεγε ο Γκράμσι, χρειάζεται τόσο το μαστίγιο όσο και το καρότο.
Και προς το παρών χρησιμοποιούν επί το πλείστον, μόνο το μαστίγιο πάρα το καρότο.
Αυτό δεν συνεπάγεται πως δεν θα τα καταφέρει.
Αν οι λαϊκές- εργατικές τάξεις, το εργατικό- λαϊκό κίνημα καθώς και η αριστερά δεν απαντήσουν με τον ίδιο μακιαβελικό τρόπο, δηλαδή τόσο με την ρώμη του λιονταριού, όσο και με την πονηρία της αλεπούς είναι χαμένες.
Και προς το παρόν μάλλον απαντάνε με ένα φοβικό τρόπο με την πονηρία της αλεπούς, δίχως να δείχνουν τα δόντια τους στο ταξικό και πολιτικό αντίπαλο.
