Του Σάββα Δημητριάδη*
Είναι γεγονός ότι εδώ και καιρό η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της συγκυβέρνησης έχει αποτύχει σε όλα τα επίπεδα. Εκατομμύρια φτωχοί, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, χρεωκοπημένοι μικρομεσαίοι, χιλιάδες λουκέτα στη αγορά, απλήρωτοι εργαζόμενοι, δυσβάσταχτοι φόροι, διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, συρρίκνωση και αρπαγή του δημόσιων αγαθών και του δημόσιου χώρου είναι τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής.
Οι εμπνευστές και θιασώτες (ντόπιοι και ξένοι) της πολιτικής αυτής ομολογούν συχνά ότι έχουν κάνει λάθη στο πρόγραμμα για την Ελλάδα και στην εφαρμογή του. Ένα βαπτισμένο ως «εκσυγχρονιστικό» πρόγραμμα για το οποίο ο λαός δεν γνώριζε απολύτως τίποτα σχετικά με τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην κοινωνία.
Ένα πρόγραμμα που στην ουσία καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό της χώρας, προκαλεί τεράστια ύφεση, διαλύει το ασφαλιστικό σύστημα και δεν αντιμετωπίζει το κυριότερο πρόβλημα της χώρας που είναι το δημόσιο χρέος.
Εδώ όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο, ενώ θα περίμενε κανείς μια τέτοια ομολογία να σημαίνει και μια αλλαγή πορείας τόσο στην οικονομική όσο και στην γενικότερη πολιτική σχεδίαση, αντίθετα, η ελληνική κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή ηγεσία, υπό τις διαταγές της κ. Μέρκελ, επιτίθενται με μεγαλύτερη σκληρότητα στα λαϊκά και μεσαία στρώματα της κοινωνίας και με πρωτοφανή φορολογική αφαίμαξη η οποία σε συνδυασμό με την μεγάλη μείωση των εισοδημάτων διαλύει την πραγματική οικονομία. Παράλληλα, η κυβέρνηση, προχωρά στη συρρίκνωση και αρπαγή του δημόσιων αγαθών και του δημόσιου χώρου, πράγματα που θα αλλάξουν ολοκληρωτικά την ίδια μας τη ζωή διαμορφώνοντας μια κοινωνία όπου η έλλειψη αγαθών και η υποταγή στην εξουσία θα αποτελούν βασικά της χαρακτηριστικά.
Όλα τα παραπάνω πλασάρονται έντεχνα μέσω μιας προπαγάνδας που επαναλαμβάνει ψέματα, φτηνές δικαιολογίες. “Κακός” λόγος, κοτσαβακισμός και απειλές τυλιγμένες με το μανδύα του λαϊκισμού.
Η προπαγάνδα αυτή, στόχο έχει να κρατήσει την κοινωνία «κάτω» και να περιορίσει στο ελάχιστο την ελευθερία της σκέψης, την αντίληψη και την αντίδραση. Όπως είχε πει άλλωστε και ο Πλάτωνας, «η πλειονότητα των ανθρωπίνων όντων μπορεί να κρατηθεί σε ανεκτή ηθική υγεία μόνο μέσω μιας επιλεγμένης δίαιτας μαγικών επαναλήψεων, επωδών και μύθων».
Ταυτόχρονα έχει στηθεί μια «βιομηχανία» επιδομάτων πρόνοιας, πετρελαίου, ανεργίας κλπ, όπου εκατομμύρια πολίτες έχουν επιδοθεί σε ένα «κυνήγι» για το αν πληρούν ή όχι τα κριτήρια ώστε να τα λάβουν, μια καθημερινή απασχόληση που σε συνδυασμό με άλλα προβλήματα επιβίωσης εγκλωβίζει και αποπροσανατολίζει τους ανθρώπους.
Ερχόμαστε στο δια ταύτα. Τι επιβάλλεται να κάνει η Αριστερά σήμερα, την ώρα που καταρρέουν τα πάντα και κυριαρχούν ο φόβος, η σύγχυση, η καχυποψία και ο σκληρός αγώνας για το ψωμί.
Κατά τη γνώμη μου η Αριστερά καλείται να εμπνεύσει, να εμπνεύσει όμως όχι βγάζοντας απλά από το συρτάρι τα διαχρονικά οράματά της και κάνοντάς τα συνθήματα, αλλά απαντώντας με αλήθειες για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει προτείνοντας ταυτόχρονα ουσιαστικές λύσεις απέναντι στη λιτότητα. Λύσεις που θα σηματοδοτούν το ρόλο και την διαφορετικότητά της στην πολιτική και την κοινωνία και θα χτίσουν ένα μεγάλο μέτωπο αντίστασης και νίκης του λαού μας.
Το κυρίαρχο ερώτημα για το πώς μπορεί μια αδύναμη παραγωγικά οικονομία, με τεράστιο χρέος, σε συνδυασμό με ελάχιστες δημόσιες επενδύσεις, με υψηλή ανεργία και με οικονομικά μέτρα που διαλύουν τη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα να ξεφύγει από την κρίση ζητάει απάντηση.
Η Αριστερά πρέπει να απαντήσει με υπευθυνότητα, θάρρος και πυγμή και να δώσει το στίγμα της επόμενης μέρας για μια κυβέρνηση του λαού που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τρία βασικά πράγματα: την άμεση κατάργηση των μέτρων και των εφαρμοστικών νόμων που αλυσοδένουν τον ελληνικό λαό σε μόνιμη λιτότητα, το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και τέλος το σημαντικότερο που είναι το αίτημα προς τους δανειστές και την ηγεσία της ΕΕ για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους των χρεών, στη λογική της συμφωνίας του Λονδίνου του 1953 για το γερμανικό χρέος.
Το αίτημα για τη διαγραφή του χρέους εκφρασμένο, ως φωνή και απαίτηση του λαού μας, είναι ικανό να αναγκάσει τους δανειστές και την Ευρωπαϊκή ηγεσία σε μια δίκαιη διαπραγμάτευση, όπου αυτοί πλέον θα πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις και παραχωρήσεις. Γιατί να κάνουν υποχωρήσεις; Γιατί ξέρουν και οι ίδιοι ότι το χρέος δεν βιώσιμο και δεν υπάρχουν χρήματα και πόροι για να πληρωθεί και μάλιστα η όποια πληρωμή του, υπό τις σημερινές συνθήκες, προκαλεί ύφεση και αναπαράγει φτώχια και ανισότητες. Γιατί γνωρίζουν καλά ότι η κρίση χρέους στην Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία είναι μια μόνιμη απειλή για τη σταθερότητα του Ευρωπαϊκού τους οικοδομήματος. Γιατί η σωτηρία του λαού είναι μονόδρομος και επιλογή για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Συγκροτούμε λοιπόν τώρα, ως ΣΥΡΙΖΑ μαζί με όλες τις δυνάμεις τις Αριστεράς που αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης ένα ενιαίο μέτωπο αντίστασης και μια ανατρεπτική πρόταση εξόδου από την κρίση, μια πρόταση που θα απευθύνεται στον ελληνικό λαό και θα ζητάει τη στήριξη, την αλληλεγγύη και την ενεργοποίηση και των άλλων λαών στον αγώνα για μια μεγάλη πολιτική ανατροπή σε όλη την Ευρώπη.
Είναι η ώρα των μεγάλων αλλαγών, όσο κι αν προσπαθούν να το αποκρύψουν ο κόσμος τους καταρρέει και πεθαίνει. Η φράση που αποδίδεται στον Γκράμσι: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα, είναι η εποχή των τεράτων», είναι επίκαιρη και σήμερα. Και η Αριστερά πάλι, για μια ακόμη φορά, έχει καθήκον και ιστορικό χρέος να αποτρέψει με αγώνες και θυσίες την εμφάνιση των τεράτων, πρωτοστατώντας παράλληλα στη γέννηση του καινούργιου κόσμου της κοινωνικής ευημερίας, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας.
*O Σάββας Δημητριάδης είναι μέλος της Ν.Ε του ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων
