Χαιρετισμό στην εκδήλωση για το Λορέντζο Μαβίλη που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή, 30 Νοεμβρίου στην τοπική κοινότητα Βασιλικής, απηύθυνε ο δήμαρχος Ιωαννίνων Θωμάς Μπέγκας.
Ο Δήμος Ιωαννιτών τιμάει σήμερα τη μνήμη του ήρωα του Δρίσκου, του επτανήσιου ποιητή Λορέντζου Μαβίλη. Και με έναν τρόπο τιμούμε σήμερα τη συνέπεια λόγων και πράξεων.
Γιατί για την εποχή μας, όπου υπάρχει μια κραυγαλέα αναντιστοιχία λόγων και έργων και τα μεγάλα λόγια συνοδεύονται συνήθως από ασήμαντες πράξεις, η ζωή και ο θάνατος του Λορέντζου Μαβίλη αποτελεί ένα ξεχωριστό παράδειγμα συνέπειας.
Ο Μαβίλης δεν ήταν μόνο ένας φλογερός κήρυκας του ξεσηκωμού, αλλά συμμετείχε ενεργά στους απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους.
Σφράγισε με την ίδια του τη ζωή τη συνέπεια λόγων και πράξεων.
Πιστεύω πως σε εποχές κρίσεις, σαν κι αυτή που ζούμε, έχουμε ανάγκη να γυρίζουμε λίγο πίσω για να ανανεώσουμε την ταυτότητα μας.
Όχι με μια διάθεση στείρας πατριδογνωσίας, ούτε με μια βερμπαλιστική αναφορά στο «μεγαλείο της φυλής».
Αλλά για να ξαναθυμηθούμε πως δεν υπάρχει μόνο η Ελλάδα της μιζέριας, υπάρχει και η Ελλάδα του αγώνα. Δεν υπάρχει μόνο η λογική του ωχαδερφισμού και του βολέματος, αλλά υπάρχει και η λογική του «παλεύω για ν’ αλλάξω τα πράγματα».
Ο Λορέντζος Μαβίλης θα μπορούσε να είναι ένας «βολεμένος» άνθρωπος. Πλούσιος αστός, διάσημος ποιητής, βουλευτής. Θα μπορούσε να μείνει στη βολή του και να εκφωνεί πύρινους λόγους στο Κοινοβούλιο για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων αδελφών.
Δεν το έκανε. Φόρεσε στρατιωτική στολή μπήκε στην πρώτη γραμμή στη φωτιά της μάχης κι έδωσε τη ζωή του για την πατρίδα. Ο ίδιος στο πιο διάσημο σονέτο του, τη «Λήθη», καλοτυχίζει τους νεκρούς «που λησμονάνε» και θρηνεί τους ζωντανούς που θέλουν «μα δε βολεί να λησμονήσουν».
Το 1896 πολέμησε μαζί με τους αντάρτες στην επαναστατημένη Κρήτη. Ένα χρόνο αργότερα το 1897 συγκέντρωσε 70 Κερκυραίους, χρηματοδότησε ο ίδιος τα έξοδα της εκστρατείας και ήρθε να πολεμήσει εθελοντής στην Ήπειρο, όπου και τραυματίστηκε.
Στους Βαλκανικούς πολέμους του ’12-13 κατατάσσεται εθελοντής στο σώμα των Γαριβαλδινών και στις 28 Νοεμβρίου του 1912 πέφτει ηρωικά μαχόμενος για την απελευθέρωση της Ηπείρου, στο Δρίσκο.
Ο Μαβίλης δεν ήταν μόνο ένας φλογερός πατριώτης, ένας σημαντικός ποιητής, αλλά κι ένας μεγάλος οραματιστής. Ο αγώνας του για τη δημοτική γλώσσα έχει ως κορυφαία στιγμή και σταθμό στην ιστορία του γλωσσικού ζητήματος, τη φράση που είπε μέσα στη Βουλή: «χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι».
Σ’ αυτή τη μοναδική προσωπικότητα, ελάχιστος φόρος τιμής είναι η σημερινή μας εκδήλωση».
