Για τα του Ρωμανού δυο λόγια– Του Άρη Κεραμάρη
Μέρες και αυτές. Μπάγια ή πάγια τακτική του τέρατος που αναθεματίζουμε ως σύστημα,όπως μας έδειξε ο Δεκέμβρης και οι αγαπημένοι αγανακτισμένοι,είναι να φουσκώνει και να φουσκώνει μια κατάσταση σαν μπαλόνι… το χρώμα αδιάφορο.
Σαν σκάσει βέβαια κάνει περισσότερο θόρυβο, αλλά από την άλλη είναι τέτοια η κουφαμάρα μας που συνήθως σαν γαργαλητό είναι. Εξάλλου οι περισσότεροι, αυτοί που πρέπει δηλαδής, βαριούνται γρήγορα να βλέπουν ένα μπαλόνι να φουσκώνει. Κρύβει την θέα. Από τι; Ξέρω κι εγώ… Από τις άσπρες τρίχες του Σαμαρά -για μας ασπρίζει, από τα αλλεπάλληλα ραντεβού του Βαγγέλη -για μας τρέχει, από τα χαμένα πέναλτι του Μήτρογλου -για μας τα χάνει. Και να μην γίνονται όλα αυτά για μας, υπάρχει ένας συμβολισμός τουλάχιστον. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
Μέρες κι αυτές. Όλες τις… μέρες κι αυτές κάθε πικραμένος που έχει μια στήλη, όπου να ναι και ό,τι να ναι, γράφει δυο λόγια για τον Ρωμανό, με τον Ρωμανό, από τον Ρωμανό. Αθλητικογράφοι, γελοιογράφοι, πλαστογράφοι, αγιογράφοι.
Από χαζούληδες που πρώτη φορά άκουσαν το όνομα και έμαθαν δυο τρία πραγματάκια για την αναρχία από το γιουτιουμπ μέχρι ξερόλες που από παντού πέρασαν και πουθενά δεν έκατσαν. Μυστήρια αυτή η ράτσα, η ράτσα… φτιάχνω βιογραφικό και το βάζω δίπλα στο επώνυμο. Αν μπορούσε και φλας με το βιογραφικό θα έβγαζε. Ψέμματα αυτό κάνει. Την συναντάς σε κομιουνικέισιον ακτίβιτις και πλέισις, όπου δηλαδή παίρνει σφυγμό το ανενεργό απωθημένο. Πιο συχνά στα ραδιόφωνα και τα πιο αλάνια πανελάκι τηλεορασίτσα. Αυτοί γράφουν. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
Mυστήρια ράτσα θα μπορούσε να είναι και εκείνη των όψιμων εναλλακτικών μπακ του δε ρουτς που θυμήθηκαν τις λέξεις αγώνας, τιμή, δίκιο. Έσβησαν με μπλάνκο τη λέξη χαμένο που είχαν βάλει δίπλα και ρίχτηκαν μάχιμα σε δίαιτα και πάλη για την εξαφάνιση της σαπιοκοιλιάς… αποτέλεσμα του σταρχιδισμού και της εκδούλευσης τόσα χρόνια στα γραφεία των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων. Θα μπορούσε να είναι μυστήρια αλλά είναι απλά σιχαμένη. Δεν γίνεται να γράφεις για πείνα και άδικο με χρυσή πένα. Θα σε πάρουν στο κυνήγι τα ίδια τα γράμματα. Αυτοί γράφουν. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
Και για το τέλος… το καλύτερο. Θα στείλουν επιστολές συμπαράστασης οι πνευματικοί άνθρωποι. Ίσως να πάρουν την υπόθεση φούσκωμα στα χέρια τους. Ίσως και ο Αριστοφάνης. Θα πει δυο λόγια… το έχει, η μισή Ελλάδα θα δακρύσει και αφού η μισή Ελλάδα θα δακρύσει θα κλάσει δυο φορές, θα πει ανεκδοτάκι, θα δείξει την άτυχη στιγμή κάποιου και η μισή Ελλάδα θα γελάσει πάλι.
Τέτοιες… μέρες κι αυτές, ο Έλληνας πρέπει να γελά. Από ανακούφιση που δεν είναι ο κάποιος, από πίκρα, από χαζομάρα, από ελαφρότητα. Μετά την παράγκα, η σάτυρα, θα ανοίξει τα δώρα που του έφερε ο αφεντικούλης από την Αμερική. Τι κι αν ο αφεντικούλης έχει απαγόρευση εξόδου από την χώρα. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
Εγώ δυο λόγια είπα,μα δεν πιάνομαι. Είμαι στους αγραφοαυτογράφοι. Δεν γράφω τίποτα και το διαβάζω μόνος.
Βρομιάρηδες, λαμόγια η συμπαράσταση είναι στο δρόμο, είναι 10000 άνθρωποι στη βροχή. Τα παιδιά που έρχονται είναι… αλλιώς. Δεν παίρνουν σκυτάλη. Ορίζουν ΑΦΕΤΗΡΙΑ. Δεν θα ρωτήσουν «να τα πούμε;», θα τα πουν έτσι κι αλλιώς. Τον Ρωμανό σαν μικρό μου αδερφό τον σκέπτομαι. Θα ντρεπόμουν να τον αποκαλέσω οπωσδήποτε αλλιώς. Από τότε που τον περιέφεραν σαν σακατεμένο τρόπαιο και σαν προληπτικό… πρόσεχε για να έχεις.
Είμαι σίγουρος πως το χαμόγελο του αγκαλιάζει και πως εκείνο το… “ρε κουφάλες”, κουδουνίζει ακόμα σε πολλά αυτιά. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
ΥΓ. Μια χώρα και μια περίπτωση που ακόμα και το πασοκ δηλώνει αλληλεγγύη ακόμα και οι Μόντυ Πάιθον θα την ζήλευαν.
