Του Δημήτρη Αργυρού
Ολοκληρώνοντας με τον ΕΝΦΙΑ την καταστροφή των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων, ζητάνε και μια ψήφο εμπιστοσύνης για να στριμώξουν το πλήρωμα του και να μην πέσει στην θάλασσα, όπως τα ποντίκια, προτού το πλοίο βυθιστεί. Εκτός και αν ετοιμάζουν την άλλη βδομάδα ηρωική έξοδο καταγγέλλοντας αριστερά πραξικοπήματα, με ολίγο από άρωμα τρομοκρατίας και επαναστατικού αγώνα. Κυβέρνηση Μαρινάκη είναι τον Μαρινάκη θα φυλάξει.
Στριμώχνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε δεξιότερες μνημονιακές απαντήσεις, από τι και ο ίδιος έχει αποδεχτεί. Ήδη από την αριστερή κυβέρνηση περάσαμε στην προοδευτική κυβέρνηση.
Το χειρότερο από όλα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός του που το οδηγεί σε μια πολιτική ώριμου φρούτου που εξοβελίζει και απονομιμοποίησε κάθε κινηματική δραστηριότητα.
Ο φόβος του λογικός, μην σηκώσουμε το πήχη των λαϊκών προσδοκιών, μην οδηγήσουμε τα πράγματα στο πεζοδρόμιο και στα άκρα και τα βρούμε μπροστά μας αύριο, ως προοδευτική κυβέρνηση με ολίγο από αριστερά.
Όχι πως στο πεδίο του κοινωνικού και ταξικού αγώνα τα πράγματα και οι συνθήκες είναι σε εγρήγορση και αυτό που απουσιάζει είναι η πολιτική πρωτοβουλία.
Τα συνδικάτα είναι στην χειρότερη κατάσταση τους εδώ και δεκαετίες, για να μην πω στην χειρότερη κατάσταση τους από την ημέρα που δημιουργήθηκαν. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Με δυο εκατομμύρια ανέργους να περιμένουν, να παρακαλάνε για ένα μεροκάματο, με ένα εκατομμύριο απλήρωτους που λένε: «πάλι καλά που ’χω και εργασία».
Με την δομή του εργατικού κινήματος τα τελευταία 30 χρόνια να έχει ενταχτεί οργανικά στα πλαίσια της πειθάρχησης της εργατικής δύναμης, δια του διαλόγου-απόρροια του Πασοκοδεξιού κοινωνικού συμβολαίου που υπήρχε- και όχι του ταξικού οικονομικού αγώνα.
Με μια Πασοκοδεξιά ρουφιάνα ηγεσία στην συντριπτική πλειοψηφία των συνδικάτων. Και με το μειοψηφικό μαχόμενο και ταξικό εργατικό κίνημα να έχει χάσει κάθε μάχη τα τελευταία 3 χρόνια, αδύνατο να συντονίσει και να συντονιστεί.
Αντίστοιχα οι δομές της κοινωνικής αλληλεγγύης αποκομμένες, απομονωμένες και διάσπαρτες δείχνουν να είναι ανίκανες να συνδυάσουν το ταξικό αγώνα με την κοινωνική αλληλεγγύη, όπως είναι αναγκαιότητα.
Μετατρεπόμενες από κινήματα ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης σε πεδία φιλανθρωπίας πλήρως ενταγμένα στο κυρίαρχο στάτους, μαζί με την εκκλησία και τους δήμους.
Αναγκαία για να μην πεινάσει ο λαός, αναντίστοιχα όμως με την αναγκαιότητα να οργανωθεί ο λαός σε δύναμη αντίστασης και ανατροπής.
Δυστυχώς για την κομμουνιστική, αντικαπιταλιστική, ανατρεπτική αριστερά, την αναρχία και τους αντιεξουσιαστές η ευκαιρία του «Δεκέμβρη του 08» χάθηκε. Με αφορμή τις δομές που βγήκαν από αυτή την πρώιμη και αντιφατική κομμουνιστική εξέγερση θα μπορούσε να μετασχηματιστεί ένα πολιτικό/ κοινωνικό μέτωπο- κίνημα κοινωνικής ανατροπής και ταξικής σύγκρουσης με συνολικά χαρακτηριστικά.
Η ιστορική ευκαιρία που μας δόθηκε χάθηκε και αυτό δεν αλλάζει.
- Το ΚΚΕ για να μην χάσει τους μικροαστούς μίλησε για εξεγέρσεις και επαναστάσεις που δεν σπάνε τζάμια.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ συνομίλησε με τον κόσμο της εξέγερσης και προσπάθησε να τον εκμεταλλευτεί κοινοβουλευτικά.
- Το ίδιο μέσα από άλλους δρόμους και διαδρομές επιχείρησε να κάνει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Και οι τρεις αριστερές στάθηκαν φοβικά απέναντι στην εξεγερσιακή αυθεντικότητα του πολύμορφου εξεγερσιακού- αντικειμενικά προλεταριακού- πλήθους.
Με αποτέλεσμα αυτό να μιλήσει στο τέλος του την γλώσσα του αναρχικού μηδενισμού και να κλειστεί στην παρανομία και στις «χύτρες» της αναρχικού αντάρτικου πόλης των πυρήνων. Και όμως αυτό που έλειπε από την αριστερά το είχαν και το χουν οι αναρχικοί αντάρτες πόλης, όπως και οι αναρχικοί ληστές του Βελβεντού, θέληση, τσαγανό, πίστη, αξιοπρέπεια.
Όπως είπα, η ιστορική ευκαιρία χάθηκε και αυτό δεν αλλάζει. Και δυστυχώς η ιστορία δεν δίνει συχνά ευκαιρίες. Αυτό δεν σημαίνει πως την άλλη βδομάδα δεν θέλω να τελειώνουμε με την θλιβερή και επικίνδυνη κυβερνητική μνημονιακή κουστωδία. Και παρόλο που θεωρώ πως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ικανή να εφαρμόσει ούτε καν αυτό το αστικοδημοκρατικό πρόγραμμα λαϊκών ελαφρύνσεων εξαιτίας της βαθιάς καπιταλιστικής παρακμής, θα χαρώ να αναλάβει εξουσία, όπως θα χαρεί η πλειοψηφία των αριστερών, κεντρώων, δεξιών, όπως θα χαρεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Όχι για κανένα άλλο λόγο παρά γιατί θα φύγουν οι καταστροφείς.
Το επαναλαμβάνω δεν έχω καμιά αυταπάτη με το ΣΥΡΙΖΑ και θεωρώ πως τόσο το μνημόνιο, όσο και η κρίση θα είναι παρόν και με την προοδευτική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και αν κυβερνήσει μονάχο του.
Και σίγουρα θα αποτελέσει μεγάλη απογοήτευση που θα συμπαρασύρει ολάκαιρη την αριστερά, αν δεν μπορέσει να εφαρμόσει ακόμη και αυτό το επαναλαμβάνω αστικοδημοκρατικό πρόγραμμα λαϊκών ελαφρύνσεων.
Για αυτό το λόγο οι ευθύνες του ΚΚΕ, όσο της «άλλης» κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι μεγάλες. Όχι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να στοιχηθεί δίπλα στο ΣΥΡΙΖΑ και να συμμετέχει σε κοινοβουλευτικά κυβερνητικά παιχνίδια.
Πρέπει να διαλέξει το ρόλο μιας εργατικής λαϊκής αντιπολίτευσης. Να αναζωογονήσει ή να δημιουργήσει ένα πραγματικά ταξικό εργατικό κίνημα που θα διεκδικήσει με όλα τα μέσα- τυπικά νόμιμα και παράνομα- να πάρει πίσω την κλεμμένη υπεραξία.
Να τιμωρήσει και να εκβιάσει τους καπιταλίστες, τους εφοπλιστάδες, τους τραπεζίτες και τα αφεντικά. Να οικοδομήσει μια εργατικό/λαϊκή δυαδική εξουσία που με όλα τα μέσα- τυπικά νόμιμα ή παράνομα- να πάρει πίσω τις πόλεις, τις γειτονίες από το κράτος, το παρακράτος, τους φασίστες και τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Να το χρέος της αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής, ανατρεπτικής αριστεράς, αναρχίας, αντιεξουσίας.
Να το χρέος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ και των άλλων αριστερών δυνάμεων που δεν έχουν οδηγηθεί στο σοσιαλδημοκρατικό κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ.
ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΡΓΥΡΟΥ ΣΤΟ PAMVOTIS PRESS
