«Απαγορεύεται! Περάστε έξω, παρακαλώ!»
«Τί απαγορεύεται; Να βγάλω φωτογραφίες;»
«Να στέκεστε εκεί. Βγάλτε μία και περάστε έξω.
«Μόνο μία; έστω!»
Κατσούφιασα μα την έβγαλα, μία και μοναδική. Ο διάλογος διαμείφθηκε χθες το βράδυ, δίπλα στο στηθαίο του υπερπλήρη εξώστη της- κατάμεστης από γονείς και φίλους των μικρών μαθητών- αίθουσας «Β. Πυρσινέλλας» στο Πνευματικό Κέντρο. Δεν κατάφερα, δυστυχώς, να παρακολουθήσω ολόκληρη την παράσταση, αλλά το λίγο χρόνο που βρέθηκα εκεί, ομολογώ πως παρασύρθηκα στη μαγεία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που ζωντάνευε μοναδικά εμπρός μου, χάρη σε μια καλοστημένη παράσταση, πέρα από κάθε προσδοκία.
Και πώς αλλιώς; Ήταν όλα εκεί: το πανί και η Αλίκη Βουγιουκλάκη-Μανταλένα μοναχή, η βάρκα (της) ολοζώντανη στη σκηνή, το πιάνο που ιχνηλατούσε νότα- νότα στα ξεχασμένα βάθη τρυφερών αναμνήσεων τις θεσπέσιες μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι, οι εκπληκτικοί μουσικοί που δεν συνόδευαν απλά, αλλά «κοινωνούσαν» στο παρόν και το μέλλον τη μαγεία αλλοτινών καιρών. Και τέλος, εκείνα τα πανέμορφα μικρά πλάσματα της χορωδίας, που δονούσαν κάθε μόριο του αέρα με τις γλυκές τους φωνές και τραγουδούσαν τα μεράκια της «Μανταλένας» με υποδειγματική συνέπεια και αξιοθαύμαστο επαγγελματισμό.
Ναι, οι μικροί μαθητές ήταν υπέροχοι και ναι, μία και μόνη φωτογραφία είναι νομίζω αρκετή για να ζεστάνει τις καρδιές όλων μας σαν παλιό σινεμά… όπως παλιά.
Α.Τ.
