Του Άρη Κεραμάρη
Τούτη η εικόνα έχει αδύναμο κορμάκι. Τυλίγεται σφιχτά και ψιθυρίζει μυστικά, λέει ιστορίες. Τούτη η εικόνα αγαπά πιο πολύ την Κυρά της Λίμνης. Τα δέντρα εκεί δεν ασχολούνται με βιασύνες, ούτε με χαμόγελα ασχολούνται. Αν είσαι δέντρο, δεν έχεις προορισμό. Να την κάνεις μια βόλτα τούτη την πόλη, έτσι όπως σε παρασύρει σε αυταπάτες βγαλμένες, λες, από την πιο ονειρεμένη, ζηλευτή, ρομαντική αιθάλη! Να σβήσεις την ασπλαχνιά της, την βαριά ανάσα της, με την μυρωδιά των φούρνων της το πρωί. Να περάσεις την πιο άσχημη μέρα σου στο πιο όμορφο σημείο του κόσμου, στο παραλίμνιο, στο δικό μου κελί. Όλα εκεί, πάντα. Κάποτε, μια χειμωνιάτικη πανσέληνο, με τα χέρια ανοιχτά, μισό μέτρο από το είδωλο μου, διαφωνούσα με τον εαυτό μου. Μισό σκαλί απ’ την τρέλα. Αν κλείσεις τα μάτια, όλα χάνονται. Πάντα εκεί, στο δικό μου ύψιστο σημείο. Σε κάθε χωρισμό, σε κάθε θυμό, σε κάθε λύπη, σε κάθε χαρά. Από τα δεκαεφτά μου μέχρι τα άπειρα. Πάντα εκεί, στη μεγαλύτερη μου επιθυμία… στην Κυρά της Λίμνης. Στο χαμόγελο της. Στην ευχή της.
Σε ξέρω χρόνια, ήσουν παιδί, έγινες άντρας. Μα πόσο ανόητος παρέμεινες! Η χαρά είναι και λύπη, μα εσύ ονειρέψου όνειρα που φτιάχνουν σπάνιους καρπούς. Δέντρα ψηλά που δεν φτάνουν μάτια. Μυρωδιές- ανάσες πριν το φιλί. Πόρτες με χαμένα κλειδιά. Λαχτάρες που έρχονται σαν κύματα. Συνωμοτικά χαμόγελα. Νεράιδες με διάφανες φτερούγες. Φυλαγμένα γράμματα στο συρτάρι. Να έρχεσαι εδώ, μια φορά το χρόνο. Να έρχεσαι μέρα, όχι βράδυ. Μην ξαναδείς το φεγγάρι στα νερά μου! Να έρχεσαι και ύστερα να φεύγεις.
Ήρθα, Κυρά μου! Ήρθα και θα φύγω. Πέρα από σένα, ποτέ και τίποτα δεν με κράτησε σε τούτη την πόλη.
