Του Άρη Κεραμάρη
Έτσι φεύγουμε˙ και ούτε μας νοιάζει αν αυτό που θολώνει την ματιά είναι δάκρυ, αν είναι οι στιγμές που εξατμίζονται και οι ανάσες που χάνονται.
Όταν φεύγει κάποιος, ο δρόμος μοιάζει ανηφόρα- μόνο- γι’ αυτόν που μένει. Γι’ αυτόν που ψάχνει να διαβάσει πάνω του λέξεις. Γι’ αυτόν που ψάχνει, ώρα μετά, το τελευταίο αχνάρι.
Δεν υπάρχει γοητεία εκεί, θηλυκή ευαισθησία. Δεν υπάρχει τίποτα μεθυστικό. Τα ποιήματα γέρνουν ασάλευτα εκεί. Τις σκέψεις τις ντύνουν πρόσωπα προσώπου εκεί. Ο χρόνος γίνεται παιδικός εκεί, το χαμένο παιχνίδι, το πρώτο χαμένο μιας ολόκληρης σειράς.
Θέλεις μόνο να κοιμηθείς, να πάψουν όλα να μυρίζουν γιασεμί, να πάψεις μια για πάντα να πιστεύεις σε μάγισσες και πρίγκιπες. Τώρα το είδες καλά, δε συναντιούνται ποτέ.
Μια σκιά μαύρη χάνεται στο βάθος. Άστην να φύγει!
Κάποτε, φόρεσε το στέμμα που της έπλεξες. Έκανε- αχόρταγα- όνειρα μαζί σου. Σε κοίταξε με όλα τα χρώματά. Φόρεσε τα ρούχα σου, σε αναστάτωσε. Πόσο πολύ σε αναστάτωσε!
Κινείται αθόρυβα και αργά στο βάθος… Έτσι έφυγες. Έτσι έφυγα. Έτσι φεύγουμε.
*Η φωτογραφία είναι του Παύλου Φωτόπουλου.
