Του Γιώργου Παπαχριστοδούλου
ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ
Νίκη με μισό μηδέν είχε πει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές και το κατάφερε με τη διαφορά από τη δεύτερη Νέα Δημοκρατία να κυμαίνεται περίπου στις τρεις μονάδες. Το 2009, στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου (7 του μήνα) η διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας ήταν πάνω από τέσσερις μονάδες. Πρώτο κόμμα βγήκε το ΠΑΣΟΚ με 36,7% και δεύτερη η Νέα Δημοκρατία με 32,3%. Τότε, οι αναλυτές του μιντιακού συστήματος μέσα από το οποίο χειραγωγείται η κοινή γνώμη, είχαν προδιαγράψει σαφές προβάδισμα του Γιώργου Παπανδρέου, το οποίο επιβεβαιώθηκε στις κάλπες του Οκτωβρίου όταν ο Γιώργος – «λεφτά υπάρχουν (αλλά δεν θα πειράξω τους πλούσιους)»-Παπανδρέου επικράτησε του Κώστα Καραμανλή.
Η πρώτη δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ έγινε, χωρίς εντούτοις να δημιουργεί την εικόνα της ανατροπής την οποία ήθελαν στην Κουμουνδούρου ώστε να επιβεβαιωθεί ο στόχος «25 ψηφίζουμε,26 φεύγουν».
Η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς είναι εδώ-δεύτερη και χαμένη σε σύγκριση με τις εκλογές του 2011. Αλλά, πάντοτε στην εξουσία. Σχεδιάζοντας να υλοποιήσει όσο αντέχει την πολιτική της εκχώρησης των δημόσιων αγαθών στα χέρια των λίγων.
Προφανώς η κυβέρνηση δεν θα έπεφτε από την ευρω-κάλπη. Το ήξεραν τόσο στο Μαξίμου όσο και στην Κουμουνδούρου.
Απέναντι στον πόλεμο φθοράς στον οποίο έχει επιδοθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το κυβερνητικό δίδυμο επιχειρεί από το βράδυ της Κυριακής να αποδείξει ότι διατηρήθηκε αλώβητο. Για αυτό και οι φοβικές δηλώσεις Σαμαρά, Βενιζέλου ότι διατηρήθηκε η η σταθερότητα: εννούν τη δική τους παραμονή στην εξουσία και τη σταθερότητα των συμφερόντων που υπερασπίζονται. Την ίδια στιγμή οι δύο της συγκυβέρνησης αντιμάχονται μεταξύ τους επειδή ετοιμάζονται πάντοτε για την επόμενη ημέρα.
Είτε μίας εκ των έσω ανατροπής από τα συμφέροντα που θα γκρεμίσουν το δίδυμο αφού έκανε καλά τη βρωμοδουλειά της μετατροπής της χώρας σε πεδίο ασυδοσίας των εγχώριων και διεθνών κερδοσκόπων. Το έπαθε ο Παπανδρέου όταν τον «διαδέχτηκε» ο Παπαδήμος, γιατί να μην το πάθουν Σαμαράς-Βενιζέλος;
Είτε μέσω μίας κοινωνικής αλλαγής στην οποία πρωταγωνιστής θα είναι η αριστερά με κυρίαρχη εκδοχή της τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος εξακολουθεί να έχει πρόβλημα πειθούς σε πλατύτερα κοινωνικά στρώματα.
ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΕ ΔΗΜΟΥΣ, ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ
Κι ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα στη διεισδυτικότητα τους σε Δήμους και Περιφέρειες, στα θεσμικά κέντρα στα οποία μοιράζεται το χρήμα – και δη το ευρωπαϊκό. Δεν είναι μακριά ίσως η ημέρα στην οποία θα κυβερνά ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά το κουμάντο σε Δήμους και Περιφέρειες, σε τοπικό επίπεδο δηλαδή, στη βάση όπως λένε στην αριστερά, θα το κάνουν πρόσωπα τα οποία προέρχονται από τον παλιό δικομματισμό και ξέρουν καλά τα κατατόπια και τους μηχανισμούς. Ένα συμπέρασμα των χτεσινών ευρωεκλογών συνεπώς; Ο ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο, η συγκυβέρνηση στην περιφέρεια.
ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ:
-Ο Βαγγέλης Βενιζέλος εξασφαλίζει προσωρινά την πολιτική του επιβίωση με το ποσοστό της ‘Ελιάς’ και τα συμφέροντα κερδίζουν για ακόμη μία φορά τη δική του σιωπή.
-Η Χρυσή Αυγή κερδίζει καλό στασίδι ως δήθεν αντισυστημικός ψάλτης των συμφερόντων, σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, και καρπώνεται την αμνησία κάμποσων συμπολιτών.
-Το ΚΚΕ ξαναπήρε ανάσα, αλλά θα συμπιεστεί εάν γίνουν κοινοβουλευτικές εκλογές.
-Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες μπαίνουν σε περιπέτειες και την επόμενη φορά θα ασθμαίνουν για το 3%.
-Ο Γιώργος Καρατζαφέρης με το ΛΑΟΣ ετοιμάζεται για μία ακόμη φορά να εξαργυρώσει το τηλεοπτικό χρυσωρυχείο και την ακροδεξιά πρακτική, σε κάποια επόμενη ανακατανομή στη δεξιά πολυκατοικία.
-Η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης μεγαλοπιάστηκαν, συγκυβέρνησαν βάζοντας πλάτη στη βαρβαρότητα, και τώρα είδαν την περίφημη υπευθυνότητα να την παίρνει το…Ποτάμι. Του Σταύρου Θεοδωράκη τον οποίο πολλοί ψήφισαν επειδή νομίζουν ότι η ζωή είναι απλά μία καλή σκηνοθεσία, ενώ δίπλα τους η ζωή μπορεί να “σφάζει”.
-Το περίπου 17% που λαμβάνουν τα κόμματα εκτός Βουλής θα πρέπει να αρπάξουν τα εντός κόμματα για να αυξήσουν ποσοστά. Χωρίς να είναι απαραίτητο ότι θα το καταφέρουν επειδή ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος έχει αποσχισθεί από την κομματική παντοδυναμία και σκέφτεται αλλιώς.
-Με την αποχή περίπου να ξεπερνά το 40% οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πλέον ότι συνειδητά ένα, έστω μικρό, κομμάτι του εκλογικού σώματος απέχει συνειδητά από τη διαδικασία των εκλογών επειδή πιστεύει ότι υπάρχει άλλος δρόμος για να αλλάξει η κατάσταση. Με συμμετοχή.
