Του Δημήτρη Αργυρού *
Πόσο χώρο χρειάζεται η λίμνη μας για να αναπνεύσει και για να μην καταντήσει μπανιέρα; 100 μέτρα, 200 μέτρα, 300 μέτρα…2 χιλιόμετρα, 10 χιλιόμετρα; Όσο και αν θέλει, να δοθεί και αντίθετα με ό,τι προβλέπεται για την εμπορευματοποίηση του θαλάσσιου αιγιαλού, πρέπει να οδηγηθούμε σε μια καθολική αποεμπορευματοποίηση του χώρου και του αιγιαλού της λίμνης.
Και με τις κατοικίες τι θα γίνει όμως; Ανοικτές περιοχές για μια διεύρυνση του χώρου κατοικιών προς άλλες διευθύνσεις υπάρχουν; Όπως και τεχνολογικές απαντήσεις ή θα πρέπει να ερευνηθούν έτσι ώστε οι κατοικίες να συνυπάρχουν με το λιμναίο περιβάλλον, δίχως οι περιφράξεις να την πνίγουν;
Φαντάζεστε λόγου χάρη μια μικρή λιμναία Βενετία; Δηλαδή με την βοήθεια της επιστήμης και νέων τεχνικών και τεχνολογιών, λίμνη και άνθρωπος μπορούν να συνυπάρξουν δίχως την εκμετάλλευση του λιμναίου περιβάλλοντος από τον άνθρωπο.
Μόνο που αυτή η συνολική αλλαγή για να γίνει ή για να λειτουργήσει υπέρ των πολλών, υπέρ των συλλογικών συμφερόντων των εργαζόμενων πολιτών, με στόχο την κάλυψη των βασικών αναγκών σε ισορροπία με το περιβάλλον, δεν ημπορεί να γίνει με κυρίαρχη την ατομική ιδιοκτησία.
Για να συμβεί χρειάζεται κοινοκτημοσύνη στα μέσα παραγωγή και πλήρης απουσία κτήσης ή α-κτημοσύνη στο φυσικό περιβάλλον, στον αιγιαλό στην λίμνη και στην θάλασσα.
Αυτό δεν μπορεί να συμβεί με την εξουσία να την κατέχει η αστική τάξη και στην κυβέρνηση ή στα τοπικά επιτελεία της να είναι τα τσιράκια της αστικής τάξης.
Η εξουσία και η κυβέρνηση πρέπει να περάσουν στις λαϊκές μάζες, στον εργαζόμενο πολίτη, στην εργατική τάξη και στα αμεσοδημοκρατικά τους όργανα άσκησης της εξουσίας τους.
Πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή με το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και να ανοίξουμε το δρόμο για το επόμενο ιστορικό στάδιο κοινωνικής ανάπτυξης.
*Υποψήφιος της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ στα Γιάννενα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή
