Του Γιώργου Παπαχριστοδούλου
Δεν είστε υποχρεωμένοι να παρακολουθείτε, απόγευμα και βράδυ, τα πάνελ των τοπικών τηλεοπτικών καναλιών. Δεν είναι άλλωστε εφικτό: άλλοι εργάζεστε (προνόμιο, ε;), άλλες βολτάρετε δίπλα στη λίμνη (υπέροχα), άλλοι καφεδίζετε, άλλες επιλέγετε την όμορφη συντροφιά του ραδιοφώνου. Κάπως έτσι κι εμείς, όσο προλαβαίνουμε, ρίχνουμε κλεφτές ματιές στις τηλεοπτικές συζητήσεις ενόψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.
Με δυο λόγια: το κλίμα μοιάζει χαλαρό. Αφενός το τοπικό πολιτικό προσωπικό που επί χρόνια βρίσκεται στα μέσα και τα έξω της διαχείρισης της εξουσίας επιχειρεί να παρουσιάσει μία εικόνα «όλα μέλι, γάλα» ζητώντάς μας ταυτόχρονα να ξεχάσουμε ό,τι συμβαίνει (και το οποίο θέλει να αλλάξει!).
Αφετέρου άνθρωποι οι οποίοι δοκιμάζονται για πρώτη φορά στον εκλογικό στίβο δεν πείθουν απαραίτητα ότι γνωρίζουν με λεπτομέρειες τον τρόπο λειτουργίας της αυτοδιοίκησης. Έτσι, οι συζητήσεις θυμίζουν συχνά επανάληψη, με μικρές παραλλαγές, όσων συζητούνταν το 2010, το 2006, το 2002.
Ακούμε πάλι λοιπόν για μεγάλα έργα, την Ιόνια (σταθμούς διοδίων φέρουσα) και τους άλλους δρόμους, ενώ η περίφημη «ανάπτυξη» εκτοξεύεται, εκτός από υπόσχεση, και σαν απειλή. Για το τι σημαίνει, τι και γιατί θα αναπτυχτεί, ποιες επιπτώσεις στο περιβάλλον και την κοινωνία έφερε η «ανάπτυξη», ελάχιστα ακούμε.
Το ρολόι του χρόνου έχει σταματήσει στις περίφημες αεριτζίδικες επί το πλείστον επενδύσεις-κάτι σαν καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Το πανεπιστήμιο σαν μαγαζάκι της αγοράς πάλι πρέπει να βοηθήσει τον τόπο – κουβέντα βέβαια για τη μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης που πάγωσε τις αίθουσες στη Δουρούτη. Ο τουρισμός πάλι θα μας σώσει, αλλά, εμείς ας κλείσουμε τα μάτια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας που κυριαρχούν σε καφέ, μπαράκια και ξενοδοχεία.
Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, θα έλεγε κανείς, εάν αποφάσιζε να αδιαφορήσει.
Ψηφίζεις δεν ψηφίζεις, δεν μπορείς, εντούτοις, να αγνοήσεις την κάλπη (το πριν και το μετά). Αποκλείεται να μην αντιληφθείς ότι οι υποψήφιοι κι οι υποψήφιες μας λένε ελάχιστα πράγματα για το τι πόλη θέλουμε (σαν να έχει εξοριστεί η επιθυμία και να έχει υποκύψει στην αναγκαιότητα μιας τυπικής διαχείρισης της διάχυτης μιζέριας). Με το ενδεχόμενο να αδικούμε κάποιον, δεν ακούσαμε καθόλου τη λέξη δημοκρατία σε τηλεοπτική συζήτηση. Τι σημαίνει συμμετοχή του πολίτη στη λήψη των αποφάσεων, ποιο συμφέρον οφείλει να υπερασπίζεται ο αιρετός (του σογιού, της συντεχνίας, του κόμματος, των φίλων, το δημόσιο;), τι αρμοδιότητες έχει η αυτοδιοίκηση.
Ούτε για τον περίφημο «Καλλικράτη», το νέο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας από το 2010 και μετά, ακούμε κάτι. Έφερε κοντά τον πολίτη στα κέντρα λήψης των πολιτικών αποφάσεων ή φτιάχτηκε, πασπαλισμένος με όμορφες λέξεις, για να ισχυροποιήσει δημάρχους, περιφερειάρχες;
Κι αν τα παραπάνω φαίνονται λιγάκι ιδεολογικά, υπάρχουν άλλα πιο συγκεκριμένα: εάν λείψουν οι πόροι του ΕΣΠΑ (για την κατανομή των οποίων ερίζουν οι παρατάξεις ώστε να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους), τι τοπικοί πόροι υπάρχουν; Πώς θα βρεθούν; Ποιοι θα φορολογηθούν παραπάνω ώστε να μειωθεί το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών που όλο και διευρύνεται στην πόλη μας;
Το νερό θα τεθεί υπό δημόσιο, κοινωνικό έλεγχο ή θα ιδιωτικοποιηθεί (έστω με ΣΔΙΤ); Εκείνα τα χρήματα που χρωστά στο Δήμο Ιωαννιτών ο τελευταίος ενοικιαστής της «Όασης», κοντά στα 300 χιλ. ευρώ, θα βρεθούν; Με τους δημότες που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους ή θα τους κόψουν το ρεύμα επειδή φτώχυναν, τι θα γίνει;
Η λίμνη θα τσιμεντωθεί κι άλλο ή όχι; Οι συμπολίτες μετανάστες θα βρουν χώρο στην τοπική κοινωνία ή θα αφεθεί η ακροδεξιά να σπείρει το μίσος; Θα διορθωθούν ή όχι οι παρανομίες της κατασκευής της Κενάν Μεσαρέ; Τα εγκαταλελειμμένα κτίρια στις γειτονιές θα αξιοποιηθούν για κοινωνικούς, αλληλέγγυους σκοπούς ή θα φυτρώσουν μικρά εμπορικά που θα μπαίνεις μόνον εάν έχεις να πληρώσεις; Προσωπικό χρειάζεται να προσλάβουν οι δήμοι για να λειτουργήσουν ή όχι;
Είναι μερικά ερωτήματα τα οποία, ίσως, απασχολούν τους δημότες. Μισή ντροπή των υποψηφίων που μας λένε γενικά πράγματα, μισή δική μας όταν δεν θέτουμε ερωτήματα (αδιαφορώντας για τα κοινά).
