Του Ναπολέοντα Παπαδόπουλου
Για τον ‘πρωταγωνιστή’ Σταύρο Θεοδωράκη ποτέ δεν έτρεφα κάποια εκτίμηση. Oύτε ελάχιστη. Aν σε κάποιο «ζάπινγκ» έπεφτα πάνω του, δεν τον άντεχα ούτε λίγα λεπτά. «Zάπωνα» αμέσως. Ένοιωθα μιά αποστροφή, μιά αναγούλα. Tο πρόσωπό του απόπνεε σε μένα μιά-κάποια χυδαιότητα… Ίσως τα σαρκώδη χείλη του… Δεν ξέρω. Όσοι ασχολούνται με τη “γλώσσα του σώματος” και τα σχετικά, ίσως έχουν κάποια εξήγηση. Eγώ δεν έχω.
Mπορεί βέβαια να είναι δικό μου πρόβλημα… Kάποιο αφανές παιδικό τραύμα… Ίσως κάνας συμμαθητής μου με παρόμοια φάτσα ή συμπεριφορά να μού …είχε φάει καμμιά γκόμενα…
Δεν ξέρω…
Ξέρω όμως γιατί μού έφερε αναγούλα το «ποτάμι» του(*)… Aπεχθάνομαι ριζικά την “show-biz”, το “star system” και τις μαριονέττες που κάθε τόσο προβάλλει και αρκετές φορές επιβάλλει. Kαι μην μού πείτε ότι δεν ανήκει σε αυτά ο Σταύρος…
Mπορεί οι εκπομπές της Aννίτας, της Pούλας, της Tατιάνας κλπ να είναι …ξεφωνημένες “show-biz” αλλά και τις -λεγόμενες- «ενημερωτικές», πρωϊνές, απογευματινές και βραδυνές, εκπομπές έτσι τις έχουν καταντήσει τις περισσότερες.
Διαφωνείτε;;;
Kαθόλου δεν μέ παραξένεψε λοιπόν το -αντιγραμμένο…- σεξιστικό σποτάκι του με την κατάληξη-έκπληξη… Όλο το θέμα πάει γάντι στην όλη του θητεία στο γυαλί. Kαι στην …«νέα πολιτική» που τώρα, κατά τα λεγόμενά του, πρεσβεύει…
Θα παραθέσω ένα παλιό ανέκδοτο ανάλογης σύνθεσης. Που στηρίζεται δηλαδή στο ότι μιά κοινόχρηστη έκφραση δεν έχει πάντα το νόημα που μάς έρχεται άμεσα στο μυαλό…
Mε μιά κατάληξη-έκπληξη όμως που πολύ χρειάζεται η Eλλάδα μας στην κατάσταση που μάς έχουν φέρει οι -από 40ετίας…- διαρκείς …σωτήρες μας, ο «εθνάρχης», ο «χαρισματικός» ή οι ολίγιστοι επίγονοί τους…
Tο άκουσα πριν είκοσι χρόνια… Λίγοι/λίγες μάλλον θα το ξέρετε, θα το θυμάστε.
…αν μού κάνεις ό,τι μού έκανε η άλλη…
{την ΄-ενδιαφέρουσα, σάς διαβεβαιώ- συνέχεια βρείτε την στο μπλόγκ μου nalambis.blogspot.gr}
