ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Η απόδραση Ξηρού χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση ως το ιδανικό πρόσχημα για τη στέρηση ενός δικαιώματος στους κρατούμενους των ελληνικών φυλακών
Σκλήρυνση των όρων με τους οποίους θα χορηγούνται άδειες στους κρατούμενους των φυλακών προανήγγειλε, αρχές του μήνα, η ελληνική κυβέρνηση, με αφορμή την απόδραση του καταδικασμένου σε ισόβια για συμμετοχή στην «17Ν», Χριστόδουλου Ξηρού.
Πίσω από μία συνηθισμένη αντίδραση της εκάστοτε εξουσίας (δημοσιοποιώ μέτρα, έπειτα από έναν συμβάν το οποίο με στριμώχνει), τούτη τη φορά η ανακοίνωση συνδέεται με τη γνωστή θεωρία των «συγκοινωνούντων δοχείων» για τον χώρο της τρομοκρατίας και παράλληλα χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για τη χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των πάνω από 10 χιλιάδων κρατουμένων στα κολαστήρια που ονομάζονται ελληνικές φυλακές.
ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ…ΜΕΤΡΑ
Στο μυαλό των κατασταλτικών μηχανισμών (οι οποίοι, το 2002, εποχή της εξάρθρωσης των ένοπλων οργανώσεων της αριστεράς, βρήκαν ευκαιρία να συκοφαντήσουν τον ένοπλο αντιδικτατορικό αγώνα και την μεταπολιτευτική κοινωνική αντίσταση), Ξηρός, Σακκάς, Μαζιώτης, Στρατούλης, Σίψας, Θεοφίλου, ‘Πυρήνες της φωτιάς’, μέχρι και οι διαδηλωτές που συλλαμβάνονται ή προσάγονται σε πορείες, αποτελούν εκδοχές και διαβαθμίσεις του λεγόμενου «εσωτερικού εχθρού» ο οποίος απειλεί το καθεστώς. Να σημειωθεί ότι αντίστοιχο σχήμα κυριαρχεί ενδεχομένως οι σκέψεις όσων συμμετέχουν σε κοινωνικούς-πολιτικούς αγώνες.
Εδώ, δεν θα εξετάσουμε την ισχύ ή όχι της θεωρίας, η οποία κατά βάθος εξυπηρετεί τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς ενός πανοπτικού κατασταλτικού κράτους το οποίο θέλει να διατηρήσει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας σε βάρος των υπηκόων του. Ούτε αξίζει να υπενθυμίσουμε τους κατά καιρούς ζωηρούς διαλόγους μεταξύ των ένοπλων οργανώσεων.
Θα δούμε κάποιες άμεσες συνέπειες της θεωρίας:
–Στις 5/1, εξαφανίζεται ανενόχλητος, χωρίς παρακολούθηση, χωρίς κυνηγητό, ο Χρ. Ξηρός ο οποίος είχε ως τότε λάβει άλλες έξι άδειες. Την επομένη, συλλαμβάνεται για παραβίαση των όρων αποφυλάκισης, ο κατηγορούμενος για συμμετοχή στους «Πυρήνες της φωτιάς» Κώστας Σακκάς, ο οποίος, τον περασμένο Ιούνιο, μετά από 38 ημέρες απεργίας πείνας κατάφερε να αποφυλακιστεί (παρέμεινε επί 36 μήνες προφυλακισμένος, ενώ το ανώτατο όριο προφυλάκισης για τις δύο υποθέσεις για τις οποίες κατηγορείται ανέρχεται σε 30 μήνες!). Η εκδικητική μανία σε βάρος του συνεχίστηκε: συλλαμβάνεται εκ νέου με την κατηγορία της συμμετοχής στους ‘πυρήνες’ με βάση αποτύπωμα που βρέθηκε σε γιάφκα της οργάνωσης πριν τέσσερα χρόνια (σε υπόθεση η οποία έχει κλείσει!). Τελικώς, την περασμένη Τρίτη αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.
Για έναν Ξηρό λοιπόν που χάνεται, ένας Σακκάς ανασύρεται ώστε η κυβέρνηση να δείξει έργο ενισχύοντας και τη θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων.
–Όταν απέδρασε ο καταδικασθείς για τη 17Ν, ο φυλακισμένος Σπύρος Στρατούλης πραγματοποιούσε απεργία πείνας, από τις 11 Νοέμβρη, με αίτημα να του χορηγηθούν άδειες οι οποίες κόπηκαν επειδή κατηγορούνταν για συμμετοχή στην υπόθεση «στέκια Θεσσαλονίκης». Ευτυχώς, το αρμόδιο συμβούλιο, έστω και αργά, αναγνώρισε στον Στρατούλη το δικαίωμα να λάβει άδεια κι αφού προηγουμένως εξαντλήθηκε κάθε αυστηρότητα εναντίον του, εξαιτίας της αγωνιστικής του δράσης μέσα στις φυλακές. Στο μεταξύ, εξαιτίας του επικοινωνιακού θορύβου που ξεσηκώθηκε μετά την απόδραση, δεν έγινε δεκτό το αίτημα χορήγησης άδειας του επίσης καταδικασμένου για συμμετοχή στη 17Ν, Ηρακλή Κωστάρη.
Το σωφρονιστικό σύστημα επιφυλάσσει εκδικητική μεταχείριση απέναντι σε κρατούμενους οι οποίοι αγωνίζονται για τα δικαιώματα μέσα και έξω από τις φυλακές. Χρησιμοποιεί μάλιστα κάποιους από αυτούς ως πρώτη ύλη για τα τρομο-σενάρια δημοσιογράφων όπως η Ντ. Καραμήτρου στο Mega η οποία την Τρίτη 21/1 παραπληροφορούσε το κοινό ότι ο “τρομοκράτης” Σακκάς αφέθηκε ελεύθερος «ξεχνώντας» ότι ακόμη δεν έχει δικαστεί και πέρασε το 18μηνο της προφυλάκισης.
ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΣΕ ΝΕΑ ΟΜΗΡΙΑ;
Οι άδειες των κρατουμένων βρέθηκαν λοιπόν στο επίκεντρο της μιντιακής διαχείρισης της πραγματικότητας με απώτερο στόχο να οικοδομηθεί, εκ νέου, η εικόνα των φυλακισμένων οι οποίοι απειλούν την κοινωνική ειρήνη περισσότερο από τα εξουσιαστικά μέτρα που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και παράλληλα να δοθεί η ευκαιρία για στέρηση του δικαιώματος αυτού από το σύνολο των κρατουμένων, δικαίωμα για το οποίο δόθηκαν πολύχρονοι αγώνες.
Διόλου τυχαία η κίνηση αυτή συνοδεύεται με μία ακόμη επίθεση του υπουργού Δημόσιας Τάξης στο δικαστικό σώμα: μετά τη συνάντηση του με τον πρόεδρο της δημοκρατίας (6/1) ο κ. Δένδιας δήλωσε ότι «η αστυνομία κάνει πολύ καλά τη δουλειά της. Έχει οδηγήσει στη Δικαιοσύνη πολλούς από αυτούς, όμως πολλοί τρομοκράτες είναι ελεύθεροι». Άρα, η δικαιοσύνη ευθύνεται για όλα, άρα η αστυνομική δικαιοδοσία (της οποίας δουλειά είναι μόνον να συλλαμβάνει βάσει στοιχείων) πρέπει να επεκταθεί και στην απονομή δικαίου είναι το λογικό άλμα στο μυαλό του υπουργού.
Η τοποθέτηση υποδηλώνει ξεκάθαρα την πάγια τακτική των χριστιανορθόδοξων φονταμενταλιστών που μας κυβερνούν, να εφαρμόσουν καθολικά το κατασταλτικό δόγμα «νόμος και τάξη» χωρίς καμιά νομική εγγύηση-μεσολάβηση. Σε ανακοίνωσή της η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδας εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της για «την απλότητα με την οποία όργανα της πολιτείας και φορείς της ενημέρωσης προσεγγίζουν ζητήματα απονομής της Δικαιοσύνης ευρισκόμενα, πέραν της αρμοδιότητάς τους, και των οποίων την ουσία μάλλον αγνοούν».
Η χορήγηση αδειών προβλέπεται από το άρθρο 51 του Σωφρονιστικού Κώδικα κι όπως σημειώνει (alterthess.gr) ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου του ΑΠΘ Ν. Παρασκευόπουλος αν ο κρατούμενος δεν βγει μία μέρα από την φυλακή και έχει χάσει κάθε επαφή με το κοινωνικό περιβάλλον, θα μοιάζει με άγριο θεριό. Ο θεσμός επιδιώκει δηλαδή να πετύχει ομαλή και σταδιακή επανένταξη του φυλακισμένου στην κοινωνία, απαλύνοντας παράλληλα τη βαρβαρότητα του εγκλεισμού. Υπάρχει περίπτωση κάποιος να αποδράσει; Ναι. Το ρίσκο της απόφασης είναι δεδομένο, ωστόσο, τα στατιστικά διαψεύδουν τους πρέσβεις ενός σκληρότερου σωφρονιστικού συστήματος: απαντώντας τον Ιανουάριο του 2013 σε ερώτηση του βουλευτή Α. Ψυχάρη (ΝΔ) ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, ενημέρωνε ότι ο αριθμός των τακτικών αδειών που χορηγήθηκαν σε κρατούμενους την τριετία 2010 έως και 2012 ήταν 12.004 και ο αριθμός παραβιάσεων αυτών των αδειών, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, ήταν 324.
Είναι κάτι το οποίο εμμέσως επιβεβαιώνει (naftemporiki.gr) ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής, κ. Γερακαράκος, ο οποίος θεωρεί ότι πρέπει να αναθεωρηθεί ο νόμος 2776/99 λέγοντας: “έπρεπε να έχουν ήδη εξαχθεί τα αναγκαία συμπεράσματα και να έχει τροποποιηθεί ο νόμος προς την κατεύθυνση συγκεκριμενοποίησης του θεσμού επιτήρησης των αδειών και των προϋποθέσεων χορήγησης σε ειδικές κατηγορίες καταδικασθέντων τουλάχιστον, για να μην αδικήσουμε τους συνεπείς της συντριπτικής πλειοψηφίας». Είναι μία διαπίστωση κόντρα στην κυρίαρχη κυβερνητική λογική του “τώρα που βρήκαμε Ξηρό, να θάψουμε πεντέξι” (sic).
Ενώ, εκατοντάδες άλλοι κρατούμενοι αντιμετωπίζουν συχνά την αυθαιρεσία του τριμελούς Συμβουλίου (δ/ντής φυλακών, κοιν. λειτουργός, εισαγγελέας επόπτης) το οποίο κρίνει τα αιτήματα. Έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη (2007) την οποία υπογράφει ο Γ. Καμίνης υπογραμμίζει: «Η απόρριψη αιτημάτων για άδειες απουσίας, για ένταξη σε κάποιο εσωτερικό πρόγραμμα κατάρτισης ή για μεταγωγή σε άλλο κατάστημα (λ.χ. εγγύτερο στον τόπο κατοικίας της οικογένειας του φυλακισμένου), οι υποχρεωτικές μεταγωγές, η διακοπή της παρακολούθησης του σχολείου, η επιβολή πειθαρχικών ποινών κ.τ.λ. σπάνια συνοδεύονται από την κατάλληλη αιτιολογία που απαιτεί ο νόμος». Κατά συνέπεια, τυχόν σκλήρυνση του νομικού πλαισίου, θα επιδεινώσει τις συνθήκες κράτησης εντός των ελληνικών φυλακών.
